Μήπως η πτωχευση είναι καλή λύση;

Το πρώτο τανγκό στην ευρωζώνη;


του Γιάνη Βαρουφάκη 26-4-2010
Πηγή: Protagon

Κάποιες φορές ο κόμπος φτάνει τόσο κοντά στο χτένι που απαιτεί καθαρές κουβέντες: Η "πτώχευση" του ελληνικού δημοσίου, έτσι όπως βαίνουν τα πράγματα, είναι επιθυμητή επειδή είναι αναπόφευκτη. Δεν πρέπει να μας φοβίζει η προοπτική της άμεσης "πτώχευσης". Όχι επειδή είναι ανώδυνη αλλά επειδή είναι πολύ καλύτερη από μια "πτώχευση" σε δύο χρόνια. Κατ' αρχήν, ένα κράτος ποτέ δεν πτωχεύει όπως πτωχεύει μία επιχείρηση που κλείνει και χάνεται δια παντός στην ιστορική λήθη.


Ένα κράτος, όσο έχει μη ρευστοποιούμενους πολίτες, δεν μπορεί να πτωχεύσει πραγματικά. Απλά, κηρύσσει στάση πληρωμών και έτσι αρχίζει μια διαπραγμάτευση με τους δανειστές του. Κι όταν χρωστά 300 δις ευρώ, η διαπραγματευτική του ισχύς δεν είναι αμελητέα.


Προφανώς το κόστος μιας στάσης πληρωμών είναι τεράστιο και μάλιστα δύσκολο να προβλεφτεί. Για να μην παρεξηγηθώ, αν δηλώνω ότι πρόκειται για "επιθυμητή" εξέλιξη το κάνω όχι επειδή μας υπόσχεται καλύτερες μέρες αλλά ακριβώς επειδή είναι αναπόφευκτη και συνεπώς θα μας φέρει ενώπιον χειρότερων ημερών αν συμβεί στο μέλλον. Να το πω πιο απλά: Από το να κηρυχθεί στάση πληρωμών σε δύο χρόνια, όταν το δημόσιο θα χρωστά πάνω από 400 δις, καλύτερα να γίνει σήμερα που το χρέος είναι 300 δις. Από τη στιγμή που στην περίπτωση "πτώχευσης" η ακολουθούσα διαπραγμάτευση συνήθως καταλήγει στην αποπληρωμή του 80% του χρέους, προτιμότερο είναι να επιστρέψουμε το 80% των 300 δις παρά το 80% των 400 δις και βάλε.

Γιατί όμως ισχυρίζομαι ότι ή "πτώχευση" είναι αναπόφευκτη; Για τον απλούστατο λόγο ότι δεν βγαίνουν τα νούμερα: Για να αποφύγουμε την στάση πληρωμών τα επόμενα πέντε χρόνια πρέπει να πληρώσουμε σε τόκους το ένα από αυτά τα πέντε ΑΕΠ! Και αυτό εφόσον οι επίσημες προβλέψεις για το ΑΕΠ βγουν, ανέλπιστα, ακριβείς. Όμως ήδη γνωρίζουμε ότι η βιομηχανική παραγωγή μειώθηκε κατά 20%, η οικοδομική δραστηριότητα ακόμα περισσότερο, η πραγματική ανεργία επιδίδεται σε πρωταθλητισμό και, γενικά, η πίτα μειώνεται πολύ πιο γοργά απ' ότι υπολογίζει τόσο η κυβέρνηση όσο και η ΕΕ. Σε μια τέτοια κατάσταση βαθειάς ύφεσης, αν καταφέρει η κυβέρνηση να μετατρέψει ένα πρωτογενές έλλειμμα του 7% σε πρωτογενές πλεόνασμα του 6% θα αποτελεί πρωτόγνωρο θαύμα στην παγκόσμια οικονομική ιστορία (με πιθανή εξαίρεση την Τζαμάϊκα της δεκαετίας του 1970, τότε που οι περικοπές στις κρατικές δαπάνες οδήγησαν σε πλήρη κοινωνική κατάρρευση).



Και το πακέτο στήριξης του ΔΝΤ-ΕΖ (Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου - Ευρωζώνης) δεν θα βοηθήσει; Όχι μόνο δεν θα βοηθήσει αλλά κινδυνεύει να αποβεί καταστροφικότερο από την άμεση πτώχευση. Κατ' αρχήν, το ΔΝΤ θα εξαντλήσει τις δυνατότητές του μέσα σε μερικούς μήνες, καθώς το Ταμείο δεν μπορεί να μας δανείσει πάνω από 15 δις σε μια χρονιά που μέχρι τα τέλη της χρειαζόμαστε μόνο για αποπληρωμές 20 δις. Μετά τι;

Αν συζητάμε σήμερα περί ΔΝΤ ο λόγος είναι ότι οι άνθρωποί του ήρθαν έτοιμοι, με συγκεκριμένα ποσά, συμβόλαια και επιτόκια. Αντίθετα, η ΕΖ ακόμα συν-σκέπτεται για το αν, για τον ποσόν, για το επιτόκιο. Και δεδομένου ότι ούτε οι ίδιοι οι Γερμανοί δεν γνωρίζουν τι και αν θέλουν να μας προσφέρουν ως αρωγή, το μεγάλο μέρος του πακέτου (30 δις) ακόμα υπάρχει μόνο στην συλλογική μας φαντασία. Αν μάλιστα οι εταίροι μας επιμείνουν στο επιτόκιο του 5%, καλύτερα να κατεβάσουμε τα ρολά σήμερα.


Το ΔΝΤ δεν με φοβίζει καθώς, υπό τον Στρος-Καν, τα τελευταία χρόνια προσπαθεί να εξιλεωθεί για τα πρότερα εγκλήματά του στην Αφρική, στην Λ. Αμερική και στην Ν.Α. Ασία. Αυτό που με φοβίζει είναι ότι η ΕΖ παίζει στην περίπτωσή μας τον ρόλο που έπαιξε το ΔΝΤ στην Αργεντινή την περίοδο 1998-2002. Πράγματι, η ΕΖ επέλεξε να εμπλέξει το ΔΝΤ μόνο και μόνο για να μοιραστεί με αυτόν τον "στιγματισμένο" οργανισμό την ενοχή.


Ας δούμε λοιπόν τον ρόλο του ΔΝΤ πριν μια δεκαετία στην κρίση της Αργεντινής ώστε να αναδειχθεί ο λόγος που φοβάμαι ότι, σήμερα, αντίστοιχο ρόλο παίζει η ΕΖ στην περίπτωση της Ελλάδας: Εκείνη την εποχή η Αργεντινή πέρασε μια κρίση που κυριολεκτικά κατέστρεψε ολόκληρη την μεσαία τάξη, έφερε την απόλυτη φτώχεια στις λαϊκές τάξεις και συγκλόνισε την χώρα με τρόπο που ακόμα δεν έχει ξεπεραστεί. Πως ξεκίνησε αυτή η εξέλιξη;


Να θυμίσω ότι στην δεκαετία του 1980 η Αργεντινή, με σκοπό να υπερβεί το δυσάρεστο προηγούμενο του πληθωριστικού της παρελθόντος, "έδεσε" το νόμισμά της με το Αμερικανικό δολάριο επιβάλλοντας την ισοτιμία ένα-πέσος-προς-ένα δολάριο. Η φαεινή αυτή ιδέα δεν ήρθε ουρανοκατέβατη στην Αργεντινή: της την πρότειναν οι "τεχνοκράτες" του ΔΝΤ.


Παρά το γεγονός ότι ο πληθωρισμός συγκρατήθηκε, τα επιτόκια έπεσαν και η χώρα άρχισε να αναπτύσσεται με 4% ετησίως, από το 1998 τα προϊόντα της Αργεντινής έδειχναν σημάδια μειωμένης ανταγωνιστικότητας απέναντι στα εισαγόμενα λόγω της σταθερής ισοτιμίας μεταξύ πέσος και δολαρίου (σας θυμίζει κάτι αυτή η ιστορία;). Όταν το εμπορικό ισοζύγιο μπήκε βαθειά στο κόκκινο και η εγχώρια οικονομία σε ύφεση, οι πλουσιότεροι Αργεντινοί και οι ξένες εταιρείες που δραστηριοποιούνταν στην χώρα φοβήθηκαν ότι η σταθερή ισοτιμία κινδυνεύει.

Άρχισαν λοιπόν να μετατρέπουν τα χρήματά τους σε δολάρια (με την σταθερή ισοτιμία ένα προς ένα) εξαφανίζοντας λίγο-λίγο τα αποθέματα δολαρίων του κράτους. Τότε, το ΔΝΤ, αντί να παραδεχτεί το σφάλμα του, προσέφερε το ένα δάνειο μετά το άλλο στην κυβέρνηση της Αργεντινής με σκοπό να προστατευτεί η ισοτιμία δολαρίου-πέσος. Την περίοδο 1998-2002 η Αργεντινή δανείστηκε το αστρονομικό ποσό των 50 δις δολαρίων για να διατηρήσει την ισοτιμία αυτή.


Το 2002, και αφού όλοι οι "έχοντες" είχαν χρησιμοποιήσει την ευκαιρία που τους έδινε η συγκεκριμένη ισοτιμία (που κρατιόταν εν ζωή με τα δάνεια του ΔΝΤ) για να εξάγουν τον πλούτο τους από την Αργεντινή (μετρητά και έσοδα από πωλήσεις ακινήτων) στην Νέα Υόρκη ή το Λονδίνο, η ισοτιμία κατέρρευσε. Σύντομα ένα δολάριο αντιστοιχούσε σε 4 πέσος, η ανεργία εκσφενδονίστηκε στα ουράνια και μεσοαστές κυρίες έβγαζαν τα έπιπλά τους στα πεζοδρόμια όπου τα προσέφεραν για μια πλαστική σακούλα λαχανικών. Όσο για το τεράστιο χρέος προς το ΔΝΤ, το κληρονόμησαν εκείνοι που δεν είχαν χρήματα να βγάλουν στο εξωτερικό όσο τα δολάρια του ΔΝΤ εισέρρεαν στα ταμεία του κράτους.

Από το 2005 η Αργεντινή άρχισε να ανακάμπτει επωφελούμενη από την ραγδαία υποτίμηση του πέσος και, κυρίως, από την διογκούμενη ζήτηση των αγροτικών της προϊόντων στην ανερχόμενη Κίνα - ιδίως της σόγια. Πρώτο μέλημα της νέας κυβέρνησης ήταν η αποπληρωμή των δανείων του ΔΝΤ έτσι ώστε η χώρα να μην χρειαστεί να ξαναδεί μπροστά της τους "τεχνοκράτες" του, ακόμα και αυτούς με το νέο image που προωθεί ο Στρος-Καν. Όμως, παρά την ανάκαμψη, το τραύμα της περιόδου 1998-2002 παραμένει νωπό.


Επιστρέφοντας στα δικά μας, ο φόβος μου είναι ότι οδεύουμε στον δρόμο που χάραξε η Αργεντινή του 2002. Κάθε μέρα που περνά τα δάνεια που παίρνουμε, είτε από τις αγορές είτε αυτά που υποτίθεται ότι θα μας δώσει ο μηχανισμός ΔΝΤ-ΕΖ, μου θυμίζουν τα δάνεια του ΔΝΤ προς την Αργεντινή της περιόδου 1998-2002: Δάνεια που μας κρατούν εντός του ευρώ προσωρινά αλλά τα οποία κάποια στιγμή δεν θα μπορέσουμε να αποπληρώσουμε. Και τότε;


Το 2002 η χώρα του τάνγκο (ας με συγχωρήσουν οι φίλοι Ουρουγουανοί που το διεκδικούν) προέβη και σε στάση πληρωμών αλλά και σε απώλεια ενός (ουσιαστικά) κοινού νομίσματος δολαρίου-πέσος με τέσσερα χρόνια και 50 δις δολάρια μεγαλύτερη καθυστέρηση από όσο έπρεπε. Το 2012 τι επιφυλάσσει σε εμάς; Νομίζω ότι μας επιφυλάσσει ένα εκ των ακόλουθων δύο σεναρίων:


(1) Στάση πληρωμών που όμως θα έχει πολύ μεγαλύτερο κόστος λόγω ενός απίστευτα αναποτελεσματικού δανεισμού δεκάδων δις ευρώ του οποίου η μόνη λογική εν τέλει είναι η καθυστέρηση της στάσης πληρωμών ώστε να διασωθούν οι Γερμανικές τράπεζες που θα χρησιμοποιήσουν τον χρόνο που εμείς "αγοράζουμε" (δανειζόμενοι) εκ μέρους τους ώστε να προλάβουν να πουλήσουν τα ομόλογά μας.


(2) Την συνειδητοποίηση εκ μέρους της Γερμανίας ότι, αν θέλουν να κρατήσουν το ευρώ ως έχει, δηλαδή να αποτρέψουν αλυσιδωτές κρίσεις τύπου Αργεντινής εντός της ευρωζώνης, θα πρέπει επί τέλους να κατανοήσουν ότι μία πραγματική οικονομική ενοποίηση, ιδίως μετά από μια παγκόσμια οικονομική κρίση τύπου 1929 ή 2008, απαιτεί ανακύκλωση των πλεονασμάτων - δηλαδή, πολιτική και δημοσιονομική ενοποίηση.


Αν κρίνουμε από τις έως τώρα συμπεριφορές των βορείων εταίρων μας, οδεύουμε ολοταχώς προς το πρώτο σενάριο. Και αν πραγματικά μας ενδιέφερε να συμβάλουμε προς την προώθηση του δεύτερου σεναρίου, η κυβέρνησή μας δεν θα έπρεπε να είχε εμπλακεί σε μια διαπραγμάτευση με την κα Μέρκελ. Οι βέλτιστες υπηρεσίες του πρωθυπουργού τόσο στην ελληνική όσο και στην γερμανική κοινωνία, η οποία μακροπρόθεσμα θα θιγεί από την κατάργηση του ευρώ, θα προσφέρονταν αν έθετε την κα Μέρκελ προ ενός απλού διλήμματος: Άμεση στάση πληρωμών (με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το ευρώ) ή πραγματική οικονομική ενοποίηση της Ευρωζώνης.


Δυστυχώς, αντί για αυτό, έχουμε εμπλακεί σε μια ατέρμονη διαπραγμάτευση που μας σέρνει όλο και κοντύτερα σε ένα Αργεντίνικο τάνγκο εντός της ευρωζώνης, με την υποχρεωτική συμμετοχή και άλλων δεινοπαθούντων χωρών (π.χ. Ισπανία, Πορτογαλία - ακόμα και Γαλλία), του οποίου η λογική κατάληξη είναι ο προαναγγελθείς θάνατος του ευρώ.

*Ο Γιάνης Βαρουφάκης διδάσκει οικονομική θεωρία και πολιτική οικονομία στο Τμήμα Οικονομικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Read more...

Η σχέση της Ελλάδας και της Goldman Sachs

Η Goldman Sachs είναι μια επενδυτική τράπεζα. Σκοπός της είναι να έχει κέρδη. Γι 'αυτό χρειάζεται πελάτες. Και με νέα προϊόντα στην αγορά προσπαθεί, εξυπηρετώντας περισσότερο τους πελάτες της, να αυξήσει τα κέρδη της. 'Όλα αυτά είναι πολύ λογικά.

Τώρα ας πάμε σε ένα παράδειγμα από τον ζωολογικό κήπο. Υπάρχει ένα λιοντάρι πίσω απ'τα κάγκελα. Το λιοντάρι είναι επικίνδυνο. Σκοπός του είναι να καταβροχθίσει ότι βρεθεί μπροστά του. Μερικές φορές μικρά παιδιά, φεύγοντας από τον έλεγχο τον γονιών τους, μπήκαν στο κλουβί και το λιοντάρι έκανε τη δουλειά του. Φταίει όμως το λιοντάρι;

Η Ελλάδα, πήγε στη Goldman Sachs. Ήξερε τα ρίσκα και τους σκοπούς της τράπεζας. Η τράπεζα εκμεταλλεύτηκε τον μικρό, άμυαλο πελάτη και έκανε κέρδη. Αυτός είναι και ο σκοπός της. Φταίει όμως η τράπεζα;






"H δουλειά μας είναι να βγάζουμε λεφτά, όχι να σκεφτόμαστε τι θα συμβεί στους Έλληνες πολίτες, δεν υπάρχει εξάλλου νόμος που να απαγορεύει να εκμεταλλευτείς τον μαλ%%#^&@..."
(δήλωση του Αμίτ Σαρκάρ, επικεφαλής αμερικανικού επενδυτικού ταμείου, Μαριαν, 20.2.2010)

Read more...

Δ.Ν.Τ.: Έρευνα στην φωλιά του «μπαμπούλα»

Δείτε αυτό το επίκαιρο ντοκιμαντέρ για την οικονομική κρίση στην ελλαδα και τη λύση του διεθνούς νομισμαικού ταμείου.

Δ.Ν.Τ.: Έρευνα στην φωλιά του «μπαμπούλα»

Απο την εκπομπή έρευνα με τον Παύλο Τσίμα

Read more...

Πώς και γιατί φθάσαμε στο έλλειμμα του 6,1%

Η έκθεση του Γενικού Λογιστή για την οικονομία κατά το 2009

Λεπτομερής ανάλυση όλων των δαπανών και των εσόδων του κράτους, των δανείων και όλων των άλλων λογαριασμών

ΛΑΖΑΡΟΣ ΛΑΖΑΡΟΥ
Έτσι φθάσαμε στο έλλειμμα

Δόθηκε χθες στη δημοσιότητα η Δημοσιονομική Έκθεση για το 2009, η οποία ετοιμάζεται από το Γενικό Λογιστήριο της Δημοκρατίας και περιέχει αναλυτικά όλες τις λεπτομέρειες για την οικονομική κατάσταση της Κύπρου κατά την 31η Δεκεμβρίου 2009. Η Έκθεση παραδίδεται από τον Γενικό Λογιστή στον Υπουργό Οικονομικών κι εξηγεί με αριθμούς πώς κινήθηκε η οικονομία το 2009 και πώς και γιατί δημιουργήθηκε το δημοσιονομικό έλλειμμα.
Στη Δηµοσιονοµική Έκθεση για το 2009 περιλαµβάνονται οι οικονοµικές καταστάσεις της Δηµοκρατίας, οι οποίες αποτελούνται από:
-Τον Λογαριασµό Εισπράξεων και Πληρωµών,
-Την Κατάσταση Ενεργητικού και Παθητικού, και
-Σηµειώσεις στις Οικονοµικές Καταστάσεις µαζί µε την Υλοποίηση Προϋπολογισµού.

Αναλυτικές καταστάσεις
Η Έκθεση περιλαμβάνει και αναλυτικές καταστάσεις για τις οικονοµικές συναλλαγές που αφορούν στην υλοποίηση του Προϋπολογισµού. Περιλαµβάνονται επίσης, μεταξύ άλλων, καταστάσεις για το δανεισµό, τα δάνεια για συγχρηµατοδοτούµενα έργα, τις εγγυήσεις που παρέχει το κράτος και τα δάνεια που παραχωρήθηκαν από το Δηµόσιο Ταµείο, ενώ αναλύονται τα χρηµατικά διαθέσιµα, τα καθυστερηµένα έσοδα και οι εκκρεµείς οφειλές κ.ά.

Τα σημαντικά
Όπως αναφέρεται σε συνοδευτικό σημείωμα, το οποίο υπογράφει ο Γενικός Λογιστής Λαζαρος Λαζάρου, συνοπτικά, τα πιο σηµαντικά στοιχεία που περιέχονται στη Δηµοσιονοµική Έκθεση για το 2009 είναι:
-Από τις οικονοµικές πράξεις που έγιναν κατά τη διάρκεια του 2009, προέκυψε Ταµειακό Έλλειµµα Προϋπολογισµού (Έλλειµµα για το έτος) €2.037,4 εκ. (2008: €1.140,8 εκ.), ενώ είχε προϋπολογιστεί έλλειµµα ύψους €1.958,7 εκ. Σαν αποτέλεσµα, το υπόλοιπο στο λογαριασµό του Πάγιου Ταµείου της Δηµοκρατίας στις 31.12.2009 µειώθηκε στα €(10.558,8 εκ). σε σύγκριση µε €(8.521,4 εκ.) στις 31.12.2008. Η αύξηση του Ταµειακού Ελλείµµατος Προϋπολογισµού για το έτος σε σχέση µε το έτος 2008 προκύπτει κυρίως λόγω:-
-Μείωσης των Έµµεσων Φόρων (2009: €2. 709,5 εκ., 2008: €3.072, 1 εκ.),
-Μείωσης των Άµεσων Φόρων (2009: €1.892,9 εκ., 2008: €2.232,4 εκ.),
-Αύξησης των Δαπανών Προσωπικού (2009: €2. 395, 3 εκ., 2008: €2.193,5 εκ.) και
-Αύξησης των Κεφαλαιουχικών Δαπανών (Πάγια και Έργα υπό Κατασκευή) (2009: €609, 1 εκ., 2008: €421 ,9 εκ.),
ενώ επηρεάζεται αντίστροφα από την αύξηση των Αναλήψεων Δανείων Εσωτερικού (2009: €315,2 εκ., 2008: €Mηδέν).

Εσοδα-έξοδα
Σύμφωνα με την έκθεση, τα έσοδα ανήλθαν στα €5.709,5 εκ. (2008: €6,235,1 εκ.) σε σύγκριση µε προϋπολογισθέντα που ήταν €6.875,2 εκ. (2008: €7.061,7 εκ.), δηλαδή σηµειώθηκε ποσό υλοποίησης 83% (2008: 88%).
-Οι δαπάνες ανήλθαν στα €7.747,0 εκ. (2008: €7.375,8 εκ.) σε σύγκριση µε προϋπολογισθείσες που ήταν €8.833,9 εκ. (2008: €8,214,3 εκ.), δηλαδή σηµειώθηκε ποσοστό υλοποίησης 88% (2008: 90%).
-Ο Προϋπολογισµός για το 2009 προνοούσε για δαπάνες ύψους €8.265,4 εκ. Κατά τη διάρκεια του έτους εγκρίθηκαν συµπληρωµατικές πιστώσεις ύψους €568,5 εκ. και κατά συνέπεεια οι συνολικά εγκριθείσες δαπάνες ανήλθαν σε €8. 833,9 εκ.

Δανεισμός
Το συνολικό ύψος του Δανεισµού στις 31.12.2009 έπεσε στα €6.009,1 εκ. σε σύγκριση µε €6.487,9 εκ. στο τέλος του 2008, σηµειώνοντας µείωση 7%, από τα οποία τα €808,9 εκ. είναι Δάνεια Εξωτερικού (2008: €827,7 εκ.), €30,8 εκ. σε ξένα νοµίσµατα (2008: €40,9 εκ.).
Το σύνολο των Μετρητών και Τραπεζικών Υπολοίπων στις 31.12.2009 ήταν €342,7 σε σύγκριση µε €(38,5) εκ. στις 31.12.2008.
Το σύνολο των Καταθέσεων και Πιστωτικών Υπολοίπων στο τέλος του 2009 ήταν €207,3 εκ. σε σύγκριση µε €256,0 εκ. στο τέλος του 2008.
Τα Καθυστερηµένα Έσοδα σηµείωσαν αύξηση από €1.022,4 εκ. στις 31.12.2008 σε €1.124,2 εκ. στο τέλος του 2009 ή ποσοστό 10% (στο ποσό αυτό δεν συµπεριλαµβάνονται καθυστερηµένα έσοδα που δηµιουργήθηκαν πριν από το 1974 στις τουρκοκρατούµενες περιοχές).
Το ύψος των Εκκρεµών Οφειλών στις 31.12.2009 ήταν €10,1 εκ. σε σύγκριση µε €14,5 εκ. στις 31.12.2008, σηµειώνοντας µείωση 30%. Οι κυριότερη µείωση σηµειώθηκε στο Υπουργείο Συγκοινωνιών και Έργων, ύψους €3,7 εκ.




15/04/2010 | ΤΗΣ ΝΑΝΣΙΑΣ ΠΑΛΑΛΑ

Read more...

Νέο, ανανεωμένο Μπλοκ

Το μπλοκ οικονομικά σκέττα, επιστρέφει ανανεωμένο. Έγινε κάτι σαν συνέλευση οικονομικών μπλοκ, όπου μπορείτε να μάθετε τα πάντα για την κυπριακή, ελληνική και παγκόσμια οικονομία. Ζώντας στην εποχή αυτής της τρομακτικής οικονομικής κρίσης, ο κάθε ένας έχει το δικαίωμα να ενημερώνεται για την οικονομία. Και αυτό γίνεται πανεύκολο με την παρακολούθηση αυτού του μπλοκ. Μπλοκ, Οικονομικός τύπος, τηλεοπτικές παρουσιάσεις, οικονομικά ντοκιμαντέρ, και άλλα μόνο σε ένα μπλοκ.

Read more...

Long term and short term interest rates

Long-term interest rates are higher than short-term rates, which is usually a sign that the economy will expand.

Not this time, I’m afraid. It’s all about the zero lower bound.

The reason for the historical relationship between the slope of the yield curve and the economy’s performance is that the long-term rate is, in effect, a prediction of future short-term rates. If investors expect the economy to contract, they also expect the Fed to cut rates, which tends to make the yield curve negatively sloped. If they expect the economy to expand, they expect the Fed to raise rates, making the yield curve positively sloped.

But here’s the thing: the Fed can’t cut rates from here, because they’re already zero. It can, however, raise rates. So the long-term rate has to be above the short-term rate, because under current conditions it’s like an option price: short rates might move up, but they can’t go down.

Indeed, if we look at Japan we find that the yield curve was positively sloped all the way through the lost decade. In 1999-2000, with the zero interest rate policy in effect, long rates averaged about 1.75 percent, not too far below current rates in the United States.

So sad to say, the yield curve doesn’t offer any comfort. It’s only telling us what we already know: that conventional monetary policy has literally hit bottom.





The Yield Curve,



This difference, the slope of the yield curve, has achieved some notoriety as a simple forecaster of economic growth. The rule of thumb is that an inverted yield curve (short rates above long rates) indicates a recession in about a year. More generally, a flat curve indicates weak growth, and conversely, a steep curve indicates strong growth. One measure of slope, the spread between 10-year Treasury bonds and 3-month Treasury bills, bears out this relation, particularly when real GDP growth is lagged a year to line up growth with the spread that predicts it.





While such an approach predicts when growth is above or below average, it does not do so well in predicting the actual number, especially in the case of recessions. Thus, it is sometimes preferable to focus on using the yield curve to predict a discrete event: whether or not the economy is in recession.

Read more...