ΟΧΙ ΣΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ

Το μνημόνιο θα μας οδηγήσει σε μειώσει την αγοραστικής δύναμης ΚΑΙ θα μας μειώνει σταθερά τον πλούτο.  Θα υποθηκεύσουμε το μέλλον μας.  Θα ξεχρεώνουμε χρέη τα οποία δεν επενδύθηκαν για να προσφέρουν ανταπόδοση.  Δηλαδή θα μας κλέβουν από αυτά που εχουμε.

Πως καταλήξαμε στο μνημόνιο;

Θέλω να θυμηθώ πως καταλήξαμε στο μνημόσυνο. Είχαμε ένα δημόσιο χρέος. Σε πολύ χαμηλά επίπεδα σε σχέση με άλλες χώρες. Παρόλο που τα δημοσιονιμικά έπασχαν και πάσχουν δεν είχαμε κανένα πρόβλημα.

Έχουμε την Ευρωζώνη το 2001. Χαμηλώνουν τα επιτόκια. Δηλαδή δανείζονται όλοι με χαμηλότοκα δάνεια έστω και αν το ρίσκο μη εξυπηρέτησης των δανείων ήταν μεγάλο. Οι τραπεζίτες έπερναν τα μπόνους τους. Παρεπιπτώντος είχαμε τη κρίση (sub prime) στην αμερική.  Οι τραπεζίτες ανακαλύψαν την τασσινόπιττα. Credit Default Obligations τζαι Credit Default Risk. Χρήμα να τυπώνετε, δάνεια να αγοράζονται δις, οι Moody’ Fitch S&P να τα ‘βαθμολογούν’, ουλλά α βασίζουνται στο LIBOR (‘παγκόσμιο επιτόκιο’) που το χειραγωγουσαν η Barclays τζαι άλλες μεγαλοτράπεζες τζαι η φούσκα να μεγαλώνει.

Οι τράπεζες στη κύπρο εδανείζαν αβέρτα. Οι τιμές των ακινήτων εφουσκώσαν. Η Κύπρου τζαι η Λαική επενδύσαν στην ελλάδα κυρίως για να φκάλουν κέρδος. Δικό τους. Με λεφτά που δεν υπάρχουν σε καταθέσεις. Κυρίως λόγω της πιό πάνω παράγραφου μπήκαμε σε ευρωπαική κρίση. Έτσι για να κάμουν τους σντηρητικούς αποφασίσαν οι ευρωπαίοι της βασιλείας να αυξήσουν το Tier 1 κεφαλαια που 8 σε 9%. Έτσι. Τη στιγμή που οι δικες μας επαίξαν τα όλα για όλα. Καταλάβουν το οι έξυπνοι Moody’ Fitch S&P τζαι υποβαθμίζουν μας. Κλιμα αρνητικό λαλούν, θυμούνται τα δημοσιονομικά προβλήματα τζαι ξαναυποβαθμίζουν μας. Παίζεται κουμάρι στην Ελλάδα με τα CDS, οι ξενοι φεφκουν τες επενδύσεις τους που την Ελλάδα αλλά εμείς οι πατριώτες/θύματα/ εκμεταλλευτές (δαμέ πρέπει να επεχτήκαν πολλά) επενδύουμεν ακόμα. Ο χριστόφιας δέχεται το PSI (κούρεμα). Χάνουν τα λεφτά οι τράπεζες οι οποίες θυμιζω πρέπει τωρά να αυξήσουν τα κεφάλαια τους. Με τις προηγούμενες υποβαθμίσεις τωρά τα δανεικά είναι πολλά ακριβά. Επίσης κάθε ανακεφαλαιοποίση των δανείων θα είναι πιο ακριβή. Γιυατό οι έξυπνοι Moody’ Fitch S&P φκάλλουν μας που τς αγορές. Δανεικά γιοκ. Μόνη λύση (shock doctrine) ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ. (ούτε το αέριο στέκει ούτε οι ρώσσοι πλεον).

Κάποιος που δεν εκατάλαβε ότι μπαινουμε στο μνημόνιο για λάθος επενδύσεις των τραπεζών; Τωρα αν δεν πιάμε το δάνειο δεν υπάρχει ρευστότητα οι τράπεζες καταρρέουν, παύση πληρωμών, ο πρόεδρος δεν πληρώνεται.... τι πρέπει να κάνουμε;

Η μόνη λύση είναι έξοδος απο το ευρώ. Με το οποίο ίσως να έχουμε υποβάθμισει του νομίσματος 80%. Δεν ξέρω πόσο άσχημα θα είναι τα πράματα. Αλλά εν η μόνη λύση. Με το μνημόνιο θα χάσουμε παραπάνω. Νομίζω.

Read more...

Τα αερομόλογα του Λιλλήκα

Ενδιαφέρει με πολλά η πρόταση του Λιλλήκα. Οι προτάσεις κατακρίβειαν. Έχουν εναν ενδιαφέρον. Η μια να δόκει μετοχες τζαι η άλλη να πουλήσει το μισό οικόπεδο.  Τουλάχιστον εν προτωποριακή. Επροσπάθησα να μάθω που τζείνους που ‘καταλάβουν’ αν στέκει η κουβεντα αλλά οι μεν λαλούν στέκει οι δε ότι εν στεκει αλλά κανένας ενεξερεν να μου εξηγήσει.

Γιαυτό αποφάσισα να κάμω δικούς μου υπολογισμούς. Εν έχω καμια πείρα ή ειδίκευση αλλά εβαρέθηκα τες λαφαζανιές τζαι εννα το δώ που μονος μου. Αν κάμνω λάθος να μου το πείτε αλλά να μου πείτε τζαι τι εν το σωστό.

Το λοιπον. Εν ξέρω πόσα πάει το αέριο αλλά ώσα εδηλώσαν ως τωρά το οικόπεδο 12 μετά το κόστος  ανόρυξης εκμετάλλευσης τζαι μίζων  θα μας φκάλει 60 δις. Θα αρκέψουμεν ας πουμε σε 4 χρόνια. Τζαι θα το φκάλουμεν ούλλο σε 20???? χρόνια.  Με τους υπολογισμούς μου τούτο σημαίνει ότι το οικόπεδο αξίζει σήμερα 20δις περίπου. (13% discount για να στρογγυλεχω τα δις).  Τούτο μπορεί να γινεί εάν γίνουν οι υποδομές για την ανόρυξη και διάθεση τζαι εάν αποδειχθούν ότι υπάρχουν τα 5, 6, 7, 8 δις κυβικά πόδια αέριο.

Πρόβλημα πρώτον: ενεν αποδεδειγμένο ότι τα έχουμε τζαι εν έχουμε τες υποδομές.

Πρόβλημα δεύτερον: οι μετόχοι/επενδυτές για να το πιάσουν τωρα (πιάνουν το?) σημαίνει ότι εννα έσιει πολλά ρίσκα. Δηλαδή εννα θελουν υπολογίζω 15% return. Δηλαδή θα πρέπει να διούμεν ας πούμεν ‘τόκους’ 3 δις.  ( αν πιάμεν το δανειο των 10 δις παλε εννα διουμε 3 δις τόκους) αλλά εν θα έχουμε όρους. Το χρέος εν θα είναι  170%.

Πρόβλημα τρίτο: Αν το πουλήσουμε πιάνουμεν τα λεφτά τζαι επενδυουμεν τα όπως λαλεί ο Λιλλήκας. Νομίζω εν έιει πρόβλημα. Εκτός της δυσκολίας να έβρουμε αγοραστή. Της τουρκίας πουλούμεν της το?

Πρόβλημα τέταρτο: . Το αέριο ενεν εθνικός πλούτος? Δηλαδή πουλούμεν τον τωρά τζαι ύστερα γοράζουμεν αέριο? Τζαι συνεχίζουμεν να έχουμε το πιο ακιβό ρευμα της ευρώπης? Με τα σκαμπανεβάσματα της τιμής του αερίου στο χρηματηστηριο?

Το αέριο εν δώρο θεου. Αλλά εν τζαι κατάρα θεού. Κόψετε τες μαλακίες τζαι προσέχετε τι θα κάμετε με το αέριο. Το αέριο εν ο πιό εύκολος λόγος για μιαν εισβολή στη κύπρο. Ακούετε σας πελλό.

Υ.Γ. Τουτα ούλλα για να πληρώσουμε το χρέος των τραπεζών που επενδυσαν για ομόλογα? Ενεν πιό εύκολο να ξεχωρισουμε τα μη εξυπηρετουμενα δάνεια σε μια ‘κακή’ τράπεζα, να ξεχωρίσουν οι επενδυτικές  τράπεζες που τες παραδοσιακές τζαι να αρκέψουμε σιγά σιγά να βίσκουμε τα πατήματα μας?

Η παχυά αγελάδα εκατάντησεν να τρώει σούσσι, εγίνηκεν υπέρβαρη τζαι εν έσωνεν άλλο. 

Read more...

Φταίτε και εσείς για την κρίση κύριοι Νεόπλουτοι

Εντάξει κύριοι νεόπλουτοι

 Να σας εξηγήσω γιατι δεν πρέπει να  παραπονιέστε! Επειδή που το γέλιο επίετε ολόισια στο κλάμα.

Το λοιπόν. Έπιανες 1000 ευρώ όπως εμένα (εν πιάνω τόσα) το μήνα το 1980. Με 3% πληθωρισμό τωρα πιάνεις 2500 ας πουμεν. Επειδή εννα μου κάμεις τζαι τον παραγωγικό θα σου βάλω 3000 το μήνα κάθε μήνα που το 1980. Εν πιστεύκο νάσιεις παράπονο ενεν?

Τούτα κάμνουν μας περίπου 1 εκατομμύριο μισθό. Αν τα επένδυες άκουσον άκουσον, να πώ ότι έκαμες τα 3 εκατομμύρια.  Φκάλε σπίτι, έξοδα καθημερινά, κοπελούθκια για 18 χρόνια. Που σημαίνει εν έπρεπε να σου μεινίσκει τίποτε. Αλλά εσύ νομίζεις ότι έσιεις (τζαι έσιεις) περιουσία εκατομυρρίων. Πως τα έκαμες όμως? Αφού εξήγησα σου ότι ο μισθός σου εν κανεί.

¨ηρτεν χρήμα που έξω. Αγγλία Ρωσία Αμερική και άλλες. Εν τες έβαλα κουτουρού τες χώρες.  Ήρτε χρήμα τζαι επήεν στες τράπεζες όμως. Κάπιταλισμμμμ. Οι τράπεζες μας τι να τα κάμουν? Ακούσαν τους πάshh τραπεζίτες να τα δανείσουν. Ηρτεν τζαι η ευρώπη με επιτόκιο χαμηλο που 8 50% έππεσεν στο 5% εκοουρτίσαν τον κόσμο  τζαι δώστου δάνεια  στους ντιβέλοπερ (οι τράπεζες φκάλλουν κέρδος που τα δάνεια).

Τα λεφτά τα ξένα επήαν σε χωράφκια τζαι αυτοκινητα. Βλέπετε κάτι το παργωγικό? Φούσκες. Ισοζύγιο αρνητικό ( για να μιλούμεν απλά πάντα εστέλλαμεν λεφτά έξω παραπάανω από οιτι έρκουνται μέσα) Κάποιοι εφκάλαν τζαι κάποιοι εχάσαν.  Αλλά εξιάσαμεν ένα πράμα. Τα λεφτά εδιούσαν τα οι τράπεζες αλλά εν ήταν δικά μας. Αφού ήρταν που έξω  λαλούμεν. Τζαι όσα τους εμείναν επενδύσαν τα!!!! Τα ξενα έρκουνται για λλίον τζαιρό τζαι φάφκουν. Τζαι τούτα των Κινέζων το ΄διο είναι. Εννα λέιψουν. Capital Inflow. Τσεκάρετε το τζαι τεκάρετε τζαι τες επιπτώσεις.

Rewind! Λεφτά ξένων εκαταναλώσαμεν τα τζαι εφάμεν τα σε επενδύσεις που εν εκάτσαν. (επενδύσεις σε απλή γλώσσα σημαίνει κουμάρι). Αφού δεν εβάλαμεν τούντα λεφτά κάπου να επιστρέφουν χρήμα (return)τωρα πολλα απλα΄δεν φκάλλουν. Εν είπαμεν ήταν δανεικά? Τωρά θέλουν τα πίσω (+ τόκους). Τζαι εμείς δεν τα έχουμεν. Γιαυτό κύριε νεόπλουτε μου, εσύ που κάμνεις τον πλούσιο, που έφαες που τούντα λεφτά αλλά εν το καταλάβεις, έσιης ψευδαισθήσεις. Έβαλες τα λεφτά τζαι εσύ στη φούσκα, σε κάτι που δεν θα σου φέρνει έσοδα κάθε χρόνο (ΕΠΕΝΔΥΣΗ) αλλά η φούσκα έσπασε. Εν ήσιες τίποτε, εβοηθήσαν σε να κάμεις κάτι, αλλά αππώθηκες τζαι έκαμες τα γιέριμα.

Τωρά όσα πλούτη σου εμείναν εσένα ( νομίζεις εν κέρδος) εννα τα χρωστό εγώ τζαι οι συνομήλικοι μου με την Τρόικα. Εν έχω παράπωνω που εσένα. Αλλά δεν ήξερες δεν ρώταγες? 

Εγώ είμαι αισιόδοξος.  Η κρίση δεν θα περάσει γλίορα. Αλλά με σωστό προγραμματισμό μπορούμε να περάσουμε με τζίηνα που έχουμε ( παράγουμε). Τζαι τα επόμενα που εννα δανειστούμε μκάρι ν μεν τα φάμε έτσι. Γιατί ν το εκαταλάβατε που το κείμενο το ίδιο ποσό εξαναδανείστήκαμεν το. Χωρίς να το ξέρουμεν. 

Υ.Γ Ούτε εγώ εν πιστεύκω ότι δεν εσυνάφερα την' κυβέρνηση'.

Read more...

This time is different

Recessions that are associated with systemic banking crisis (A systemic financial crisis affects a large share of a country’s financial system) tend to be deep and protracted.

The key recurring precursors of a systemic financial crisis: a real estate bubble, high levels of debt (depends how we measure this one), chronically large current account deficits, and signs of slowing economic activity.

Now for my friend OSR and zeitgeist etc... US history shows that this time is not different and that the crisis (or debt default) is not different from other times.

four previous systemic financial crises that the US has experienced since 1870. These include:

·         The crisis of 1873 (called the Great Depression until the 1930s),

·         The 1893 crisis,

·         The panic of 1907, and

·         The Great Depression.

Given that all of the earlier crises predate the creation of deposit insurance in 1933, and that three of the four crises predate the establishment of a central bank in the US, one could well quibble about the claim that the relevant institutions are more comparable across centuries in the US than across advanced countries over the last 30 years.

Cyprus is short of data to compare systemic crisis. Cyprus was a developing country until 1980's.. And then we experienced the Economic miracle.  However we should have known that countries experiencing sudden large capital inflows are at a high risk of having a debt crisis. This time is different? No this is the first banking crisis.

Things will change. They always do. But how much we will suffer until this is done nobody knows.

original article of this time is differrent by Carmen M Reinhart, Kenneth Rogoff http://www.voxeu.org/article/time-different-again-us-five-years-after-onset-subprime-0

Read more...

Ανάπτυξη, Ανάπτυξη, Ανάπτυξη. Οταν ακουγεται κάτι πολλές φορές είναι σωστό. Είναι όμως;

Should Cyprus instead of concentrating on economic growth to adapt the King of Bhutan index of Gross National Happiness index? Is Government's target the Happiness of the citizens or not?

Here you can fnd what kig of Bhutan is talking about
http://www.ophi.org.uk/wp-content/uploads/Ura-et-al-Bhutan-Happiness-Chapter.pdf?cda6c1


and Obert Skidelsky questioning growth here http://www.project-syndicate.org/commentary/economic-equality-and-life-satisfaction-by-robert-skidelsky

The first factor to undermine the pursuit of growth was concern about its sustainability. Can we continue growing at the old rate without endangering our future? As the Stern Review of 2006emphasized, we must sacrifice some growth today to ensure that we do not all fry tomorrow.

A more recent concern focuses on the disappointing results of growth. It is increasingly understood that growth does not necessarily increase our sense of well-being. So why continue to grow? The groundwork for this question was laid some time ago. In 1974, the economist Robert Easterlin published a famous paper, “Does Economic Growth Improve the Human Lot? Some Empirical Evidence.” 

Above a rather low level of income (enough to satisfy basic needs), Easterlin found no correlation between happiness and GNP per head. In other words, GNP is a poor measure of life satisfaction.

But another finding has also started to influence the current debate on growth: poor people within a country are less happy than rich people. In other words, above a low level of sufficiency, peoples’ happiness levels are determined much less by their absolute income than by their income relative to some reference group. We constantly compare our lot with that of others, feeling either superior or inferior, whatever our income level; well-being depends more on how the fruits of growth are distributed than on their absolute amount.

Put another way, what matters for life satisfaction is the growth not of mean income but of median income – the income of the typical person. In rich societies over the last three decades, mean incomes have been rising steadily, but typical incomes have been stagnating or even falling. In such cases, it is not more growth that we want, but more equality.

Read more...

η υπερβολική λιτότητα δεν οδηγεί πουθενά. Θα πρέπει να σταματήσει. Παραδέχετε ότι έκανε λάθος το ΔΝΤ. Οι εφημερίδες 'πέζουν πελλό'

από:

http://www.sofokleous10.gr/portal2/toprotothema/toprotothema/2012-10-16-21-20-59-2012101676596/

Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο έχει δημοσιεύσει τα αποτελέσματα μιας μελέτης, τα οποία δείχνουν ότι ο αντίκτυπος της δημοσιονομικής λιτότητας στην ανάπτυξη είναι υψηλότερος από ότι είχε προηγουμένως εκτιμηθεί. Το πολιτικό συμπέρασμα είναι προφανές: η υπερβολική λιτότητα δεν οδηγεί πουθενά. Θα πρέπει να σταματήσει.

άρθρο του David Karsbol

http://www.tradingfloor.com/posts/why-the-imf-is-wrong-and-gdp-surprises-from-african-countries-1578924898?utm_source=notifications&utm_medium=email&utm_campaign=new-post



άρθρο του Καζάκη

http://dimitriskazakis.blogspot.com/2012/10/blog-post_16.html

Ενώ βρισκόμαστε ένα βήμα πριν από το Μνημόνιο, οι περισσότερες εφημερίδες δεν καλύπτουν το θέμα (νομίζω εκτός από το http://www.nomisma.com.cy/el-gr/greece/52/14236?pgn=0). 

Αν κάλυψαν το θέμα και αλλες εφημερίδες ενημερώστε με.

Read more...

Νόμπελ Οικονομίας 2012

Σε μια εποχή που ίσως ήρθε το τέλος του καπιταλισμού όπως τον γνωρίζαμε, που οι αγορές δεν μπορούν να ρυθμίσουν τα πάντα, που όλοι φτωχεύσαμε και περιμένουμε όλες τις απντήσεις από οικονομολόγους γκουρου,

το βραβείο Νόμπελ Οικονομίας για το 2012 πάει στους Άλβιν Ροθ και Λόιντ Σάπλεϊ για την «θεωρία των σταθερών κατανομών και την εφαρμογή του σχεδιασμού της αγοράς» και οχι στους Rogoff και Reinhart που ασχολήθηκαν με το χρέος των χωρών.

Τι μας λέει αυτό... Τα οικονομικά δεν είναι πολιτική

Το νόμπελ πάει σε μια θεωρία των παιγνίων που εν μέρει δεν έχει καμιά σχέση με την πραγαμτικότητα (πραγματική οικονομία)

Τα οικονομικά είναι κοινωνική επιστήμη

Εν τέλει έχουν τα οικονομικά σχέση με την κρίση; Ποια η σχέση του οινομολόγου, του λογιστη και  του πολιτικού (δικηγόρου);

Read more...

Άμεσες Νομισματικές Συναλλαγές

·       

a

       από http://youpayyourcrisis.blogspot.com/2012/09/blog-post_7823.html?utm_source=feedburner&utm_medium=feed&utm_campaign=Feed%3A+YouPayYourCrisis+%28You+Pay+Your+Crisis%29

Η ΕΚΤ θα αγοράζει χωρίς ποσοτικό όριο, βραχυπρόθεσμα κρατικά ομόλογα (διάρκειας1-3 ετών) από τη δευτερογενή αγορά και θα πιέζει προς τα κάνω επιτόκια (χωρίς να μπαίνουν όμως ανώτατα όρια!) των κρατών που δανείζονται ακριβά από τις «αγορές»

·         Όμως η αγορά ομολόγων με το λεγόμενο πρόγραμμα «Άμεσων Νομισματικών Συναλλαγών» (Outright Monetary Transactions), θα γίνεται μετά από την επίσημη προσφυγή της χώρας στο «μηχανισμό στήριξης» (EFSF/EMS). Το «αντίτιμο» θα είναι αυστηρά μέτρα λιτότητας με έγκριση της ευρωζώνης. Σε περίπτωση που δεν τηρηθούν αυστηρά οι δεσμεύσεις, τότε …«τέρμα η πίστωση»

·         Όσον αφορά τις χώρες που ήδη είναι στο «μηχανισμό», θα έχουν δικαίωμα χρήσης του «ευεργετικού» μέτρου, μόνο «όταν κι εφ’ όσον» επιστρέψουν στις «αγορές»!

·         τα κεφάλαια που δίδονται από την ΕΚΤ για να μη θεωρηθούν εντελώς «φρεσκοτυπωμένο χρήμα» (η «Bundesbank» και κατ’ επέκταση η γερμανική κυβέρνηση αντιδρούν έντονα), θα εξισορροπούνται από πράξεις μείωσης της ρευστότητας σε άλλους τομείς ώστε το αποτέλεσμα από πλευράς όγκου ρευστότητας (πιστωτικού χρήματος) να είναι ουδέτερο.

·         η ΕΚΤεγκαταλείπει το καθεστώς του προνομιακού δανειστή (seniority status), όπερ σημαίνει ότι δεν θα επιμένει να πληρώνεται κατά προτεραιότητα για τα ομόλογα που κατέχει

Bonus ΕΚΤ

ΗΕΚΤ δανείζει χαμηλότοκα τις τράπεζες (0,75%) και αυτές με τη σειρά τους δανείζουν τα κράτη-μέλη μεπολλαπλάσια επιτόκια. Αυτό το καθεστώς όπως και άλλες δραστηριότητες (ρύθμιση νομισματικής κυκλοφορίας ευρώ, παροχή ρευστότητας στις τράπεζες με ενέχυρο κρατικά ομόλογα κά), έχουν ως υπόβαθρο τα νεοφιλελεύθερα-μονεταριστικά δόγματα που εξυπηρετούν τα συμφέροντα του χρηματιστικού κεφαλαίου. Σε αυτή τη βάση κινήθηκαν και άλλες αποφάσεις της το τελευταίο διάστημα, όπως η παροχή τέλος Μάρτη ’12 πρόσθετης ρευστότητας ύψους 1 τρις € στις τράπεζες (260 δις σε ιταλικές και 250 δις σε ισπανικές) για τη συγκράτηση των επιτοκίων δανεισμού χωρίς όμως επιτυχία (λίγες ημέρες αργότερα τα επιτόκια εκτινάχτηκαν στα 6-7%)

η ΕΚΤ  παρεχει στις ελληνικές τράπεζας ρευστότητα με ενέχυρο κρατικά ομόλογα... ανέστειλε... και οι τράπεζες αναγκάζονται να προσφύγουν στον «έκτακτο μηχανισμό παροχής ρευστότητας» το λεγόμενο ELA(Emergency Liquidity Assistance), με κόστος δανεισμού 4% σε σχέση με 0,75% από την ΕΚΤ.

Read more...

>90% χρέος

 Ο Rogoff τζαι ο Reinhart εμπεριστατωμένα απέδειξαν ότι μια ανεπτυγμένη οικονομία δεν μπορεί να διαχειριστή ένα χρέος πάνω του 90%. (ιταλία ισπανία ελλάδα προρτογαλία…..)

Αν πάμε στο 130% επατήσαμεν.

Να μην δεχτούμε να μας χρεώσουν τα λάθη των τραπεζών. Δημιουργήστε  bad banks. Να μην δεχτούν οι τράπεζες το 9% Tier 1 capital αφού αναλογικά είναι πολλά λεφτά τζαι δεν μπορούν να ανταποκριθούν.

Επίσης η οικονομία/αγορές θέλει ρευστό επειγόντως. Που τες τράπεζες. Γι’ αυτό πρέπει να κρατικοποιηθούν όσο το συντομότερο. 

Read more...

Σκάνδαλα-Τράπεζες

Στην Κύπρο επέρασε τζαι τούτο το ΜΕΓΑ σκάνδαλο στα ψηλα.

1)Το LIBOR (μάστερ επιτόκιο) ήταν στημένο (manipulated) που τες τράπεζες (Barclays etc). Το LIBOR επηρεάζει μπορεί τζαι 500 ΤΡΙΣ ευρώ. Επηρεάζει σχεδόν ούλλα τα επιτόκια, futures, options, MAEK...

2) H HSBC εβρέθηκεν με καταθέσεις του υπόκοσμου (ναρκωτικά, πορνεία)

Να κρατικοποιηθούν οι τράπεζες εν η μόνη λύση. Οι τράπεζες εν πολλά σημαντικές τζαι πρέπει να ελέγχονται.

Τούτο δεν θα μας το πουν οι Τροικανοι.

Read more...

Βουττημένοι στο χρέος

Χρεος τραπεζών-ελληνικά ομόλογα-   75% haircut των ελληνικών ομολόγων 5.1δις  για Tier 1 9% - ζημειά 2.3 δις (Ποιος ετσέκαρε για το Ρϊσκο Χώρας? Φταίει)

Χρέος τραπεζών- δάνεια ιδιωτών σε ελλάδα – δάνεια 22δις – μη εξυπηρετούμενα δάνεια λόγω κρίσης 15% - 3.3 δις (Ποιος άφησε θυγατρεικές να επεκταθούν τόο πολλα? Φταίει)

Χρέος τραπεζών- δάνεια ιδιωτών σε κύπρο – δάνεια 30-120δις? – μη εξυπηρετούμενα δάνεια λόγω κρίσης 15%?  4δις (Η τράπεζα έσιει ρίσκο αλλά έσιει τζαι κέρδη τζαι καλύφκουν τα)

Κυβερνηση – λήξει δανείων- 1 δις φέτος, 2,5 δις το 2013 και 1 το 2014, Δημοσιονομικό έλλειμα 1,5 δις για 2 χρόνια(με απλήρωτους τόκους απαλλοτρίωσεις ΤΚΑ...) - Σύνολο 6  ( τα δάνεια ποιός τα έφαεν? Μαζί τα φαγαμε εννα μου πείτε)

Σύνολο 12 δις 75% του ΑΕΠ + 60% που εν τωρά
Δεν ξεχρεώνουμεν ποτέ

Read more...

Πολιτικοί vs οικονομολόγων

ΠΗΓΗ: Sofokleous 10

Μαριάννα Τόλια

Τα αίτια για την ευρωπαϊκή κρίση και για το τι πρέπει να κάνει η Ευρώπη για να τη λύσει διαφέρουν ανάλογα με το ποιος μιλάει. Κατά βάση μιλούν δύο κατηγοριών άνθρωποι: οι πολιτικοί και οικονομικοί αξιωματούχοι της Ευρωζώνης και των κρατών μελών της, δηλαδή ουσιαστικά οι εκπρόσωποι της πολιτικής εξουσίας, και οι οικονομολόγοι, δηλαδή οι έστω και υπό προϋποθέσεις εκπρόσωποι της επιστήμης. Και αποκαλούμε τους οικονομολόγους έστω και υπό προϋποθέσεις εκπροσώπους της επιστήμης όχι μόνο γιατί τα οικονομικά είναι κοινωνική επιστήμη που υπόκειται σε ιδεολογικές πολιτικές επιρροές, αλλά και εξαιτίας του γνωστού ανέκδοτου: οικονομολόγος, λέει, είναι αυτός που σου εξηγεί σήμερα γιατί δεν έγινε εκείνο που είχε προβλέψει χτες... Παρά ταύτα, ιδίως σε ό,τι αφορά τα αίτια και την αντιμέτωπιση μιας οικονομικής κρίσης, αναγνωρίζουμε στο λόγο των οικονομολόγων  μεγαλύτερη εγκυρότητα έναντι του λόγου των πολιτικών, που κατά κανόνα τείνουν να χειραγωγούν την κοινή γνώμη προκειμένου να εξυπηρετήσουν ατομικά και συλλογικά συμφέροντα για να κερδίσουν ψήφους και ισχύ. Κι αν δεχτούμε ότι όλα αυτά ισχύουν έτσι γενικά, έπεται – με βάση και το γνωστό ανέκδοτο  – ότι αν υπάρχει ένας λόγος να διεκδικεί τη μέγιστη εγαλύτερη εγκυρότητα για την ευρωπαϊκή κρίση, είναι των λίγων εκείνων οικονομολόγων που όταν όλοι οι άλλοι πανηγύριζαν για το ενιαίο ευρωπαϊκό νόμισμα,  προέβλεπαν μόνοι σωστά πως το ευρώ θα φέρει αστάθεια στην Ευρώπη και κινδυνεύει να οδηγήσει σε μείωση της παραγωγής και αύξησης της ανεργίας στα κράτη μέλη του.

Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή. Το τι λένε οι πολιτικοί για τα αίτια της ευρωπαϊκής κρίσης είναι πασίγνωστο – το παπαγαλίζουν αδιάκοπα τα μήντια και το έχουμε όλοι εμπεδώσει... Η κυρίαρχη άποψη,  που ξεκίνησε από τη Γερμανία, λέει ότι η κρίση οφείλεται στην απώλεια εμπιστοσύνης των αγορών προς ορισμένα ‘σπάταλα’ κράτη της ευρωπαϊκής περιφέρειας που στους καλούς καιρούς δανείστηκαν υπερβολικά. Τη γερμανική αυτή θέση συμμερίζεται και η ΕΚΤ αλλά και οι περισσότερες συστημικές κεντροδεξιές και σοσιαλδημοκρατικές κυβερνητικές και πολιτικές δυνάμεις της Ευρωζώνης – αν και όλοι οι ηγέτες του Νότου κατηγορούσαν τις κακές αγορές κάθε φορά που αύξανε το δικό τους κόστος δανεισμού ή έφτανε η ώρα του δικού τους μνημονίου ως κερδοσκοπικές και ανορθολογικές επειδή τάχα δεν αναγνώριζαν τις προσπάθειες που κατέβαλαν τα κράτη να μπουν στο ίσιο δρόμο: όλα αυτά μας τα είπαν ξανά και ξανά ο Παπανδρέου, ο Ραχόι, ο Μόντι κλπ. 

Από το πολιτικό στερέωμα, οι μόνες πολιτικές δυνάμεις που έχουν διαφοροποιηθεί  από την κυρίαρχη αυτή αφήγηση ήταν τα κόμματα της ευρωπαϊκής αριστεράς – σε μας ο ΣΥΡΙΖΑ – καθώς είχαν  εξ ορισμού και από χρόνια απορρίψει τη λογική  του ευρώ ως νεοφιλελεύθερου οικοδομήματος (δηλαδή τη χρηματοδότηση των κρατών από τις αγορές, τους περιορισμούς χρέους και ελλείμματος του Μάαστριχ για τη δημοσιονομική πολιτική των κρατών κλπ). Έτσι, η ευρωπαϊκή κρίση για την αριστερά ερμηνεύεται ως αποτέλεσμα νεοφιλελεύθερης επίθεσης, ως αποτέλεσμα της παράδοσης των κρατών της Ευρωζώνης στις λεγόμενες κεφαλαιαγορές και της απαγόρευσης της χρηματοδότησης των κρατών απευθείας από την ΕΚΤ.

Τέλος στο κομμάτι της πολιτικής θα εντάσσαμε και την πρόσφατη ευφυή, συνθετική – και αποδεκτή από πλειάδα μεγάλων οικονομολόγων – πολιτική-οικονομική προσέγγιση της κρίσης από τον Τζορτζ Σόρος. Δανειζόμενος αναλογίες από την οικονομική θεωρία κι εμπερία, ο Σόρος έχει διαβάσει την ευρωπαϊκή οικονομική κρίση αποτελεί ως κρίση του ευρώ ως πολιτικού σχεδίου, ένα σκάσιμο της ‘πολιτικής φούσκας του ευρωπαϊκού σχεδίου’, όπως χαρακτηριστικά την έχει αποκαλέσει. Η πολιτική φούσκα του ευρωπαϊκού σχεδίου, κατά Σόρος, που είχε ξεκινήσει με την Ευρωπαϊκή Ένωση Άνθρακα και Χάλυβα, που είχε εξελιχθεί θετικά επί 60 χρόνια μέσα από μικρά επιτυχημένα βήματα  που έκαναν οι ευρωπαϊκές εθνικές ελίτ εν γνώσει τους ότι αυτά είναι ανεπαρκή και πάντα θα απαιτείται κάτι μεγαλύτερο στο μέλλον, οδήγησε ως τη δημιουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και κατόπιν του κοινού νομίσματος, έχοντας ως τελικό όραμα την πλήρη πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης.  Αλλά όπως ακριβώς μια οικονομική φούσκα σκάει όταν οι τιμές των αντίστοιχων ενεργητικών αρχίζουν για οποιοδήποτε λόγο να καταρρέουν, έτσι και το ευρωπαϊκό πολιτικό σχέδιο άρχισε να σκάει με μια κίνηση της Μέρκελ όταν η παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση πέρασε από τις ΗΠΑ στην Ευρώπη κι έπληξε τις υπερμοχλευμένες τράπεζες της. Σε μια συγκυρία κρίσης, κι ενώ η ύπαρξη του ενιαίου νομίσματος και ο προχωρημένος βαθμός ολοκλήρωσης του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος επέβαλαν την αντιμετώπιση του προβλήματος σε επίπεδο Ευρωζώνης, η Γερμανίδα καγκελάριος Αγγέλα Μέρκελ έκανε τη μεγάλη εθνική αναδίπλωση λέγοντας ότι κάθε κράτος θα αναλάβει τις δικές του τράπεζες.

Αν αυτά λένε οι πολιτικοί και ο πολιτικός-οικονομικός Σόρος – μια κατηγορία από μόνος του  – ας δούμε τι λένε οι  οικονομολόγοι. Όπως και στους κόλπους των πολιτικών υπάρχουν χονδρικά δύο προσεγγίσεις, που αντιστοιχούν στη διαίρεση μεταξύ της συστημικής πολιτικής (δεξιάς και σοσιαλδημοκρατίας) και της αντιπολιτευόμενης αριστεράς, έτσι και στους κόλπους των οικονομολόγων έχουμε χονδρικά δύο προσεγγίσεις: αφενός των λιγότερο ή περισσότερο φιλελεύθερων και αφετέρου των μετακεϋνσιανών.

Η κυρίαρχη άποψη είναι η άποψη των φιλελεύθερων της ηπειρωτικής και μη Ευρώπης – με βασικές τις συμβολές του Αγγλοσάξονα αρθρογράφου των Financial Times, Martin Wolf, και του Γερμανού συναδέλφου του του οικονομικού Ινστιτούτου Ifo Χαν Βέρνερ Σιν – η οποία  πάντως διαφέρει πάρα πολύ από τα τυφλά κηρύγματα της ΕΚΤ και της Μέρκελ. Τι μας λένε οι φιλελεύθεροι οικονομολόγοι; Ότι η ευρωπαϊκή κρίση είναι κατά την ουσία της κρίση ισοζυγίου πληρωμών,  μοιάζει δηλαδή πολύ με τις κρίσεις των αναδυόμενων οικονομιών της Λατινικής Αμερικής και της Ασίας που έλαβαν χώρα κατά τις δεκαετίες  1980 και 1990.  Με την έλευση του ευρώ, εξηγούν – που σήμαινε κοινό νόμισμα και κοινά επιτόκια για τις 17 διαφορετικές οικονομίες της Ευρωζώνης οι οποίες ‘έτρεχαν’ με διαφορετικούς ρυθμούς ανάπτυξης –, και με την απόφαση της ΕΚΤ να κρατήσει για πέντε ολόκληρα  χρόνια το ευρωπαϊκό επιτόκιο στο ιστορικό χαμηλό του 2%  προκειμένου να στηρίξει τις στάσιμες τότε οικονομίες της Γερμανίας και της Γαλλίας – τα κράτη του ευρωπαϊκού Νότου απέκτησαν για πρώτη φορά πρόσβαση σε δανεισμό με πολύ χαμηλό ονομαστικό επιτόκιο. Παράλληλα, η απελευθέρωση των χρηματοπιστωτικών αγορών, η εξάλειψη του συναλλαγματικού κινδύνου και η διάχυτη γενικευμένη αισιοδοξία για τη σύγκλιση των ευρωπαϊκών οικονομιών  ενθάρρυναν την αύξηση των κεφαλαιακών ροών από τα κράτη του πυρήνα προς τα κράτη της περιφέρειας. Έτσι, στα κράτη αυτά αυξήθηκε η κατανάλωση με βάση την πίστωση, η οποία οδήγησε με τη σειρά της σε αύξηση τόσο της εγχώριας ζήτησης όσο και των ονομαστικών μισθών σε υψηλότερο βαθμό από ό,τι στα κράτη του πυρήνα – δηλαδή σε υψηλότερο πληθωρισμό. Ο υψηλότερος πληθωρισμός στην περιφέρεια σήμαινε όμως πως το πραγματικό επιτόκιο δανεισμού ήταν στην πραγματικότητα αρνητικό, γεγονός που τροφοδότησε περαιτέρω αύξηση της ζήτησης. Το αποτέλεσμα όλων αυτών των διαδικασιών ήταν εν τέλει μια καλπάζουσα αύξηση της εγχώριας ζήτησης στα κράτη της ευρωπαϊκής περιφέρειας που παρήγαγε ωστόσο διαφορετικά αποτελέσματα ανάλογα με τις εγχώριες παραδόσεις και τα χαρακτηριστικά της κάθε χώρας. Στην Ισπανία και την Ιρλανδία για παράδειγμα, όπου δανείστηκε κυρίως ο ιδιωτικός τομέας με προεξάρχουσες τις τράπεζες και τις κατασκευαστικές εταιρείες, δημιουργήθηκαν μεγάλες φούσκες ακινήτων, ενώ στην Ελλάδα όπου δανείστηκε κυρίως ο δημόσιος τομέας, το πάρτι στήθηκε γύρω από τις  δημόσιες δαπάνες που πήγαν για προμήθειες, χατήρια ημετέρων και  μισθούς στο δημόσιο και ευρύτερο δημόσιο. Σε κάθε περίπτωση, όμως, η διαδοχή των γεγονότων και οι συνέπειές τους, δηλαδή το γεγονός ότι μια ομάδα κρατών αύξησε πολύ το δανεισμό της, άρα και το χρέος της προς το εξωτερικό, μέχρι που μια αιφνίδια κρίση έπληξε το σύστημα, και σταμάτησαν απότομα οι εισροές ξένων κεφαλαίων καθιστούν την κρίση των κρατών της ευρωπαϊκής περιφέρειας παρόμοια με την κρίση των  αναπτυσσόμενων οικονομιών. Κι επειδή οι κρίσεις των αναπτυσσόμενων οικονομιών κατέληξαν σε εθνικά χρεοστάσια, έπεται ότι και οι κρίσεις των κρατών της ευρωπαϊκής περιφέρειας ενδέχεται να καταλήξουν σε εθνικά χρεοστάσια αν δεν υπάρξει μια κεντρική απόφαση να λειτουργήσει η ΕΚΤ ως δανειστής εσχάτου καταφυγίου – με άμεσο ή πλάγιο τρόπο.  Κι όλα αυτά συμβαίνουν, καταλήγουν οι φιλελεύθεροι οικονομολόγοι, επειδή η Ευρωζώνη είναι κατά την αρχιτεκτονική των θεσμών και των διακανονισμών της μια υβριδική και ατελής νομισματική ένωση: δηλαδή κάτι ανάμεσα σε σύστημα σταθερών συναλλαγματικών ισοτιμίων μεταξύ ανεξάρτητων κρατών και σε μια πλήρως ολοκληρωμένη οικονομία. Άρα η ευρωπαϊκή κρίση είναι σε πλήρη εξέλιξη και περιμένουμε – όσοι επιβιώσουμε από αυτήν – να δούμε τη λύση  ή το τέλος της που θα πάρει κάποια στιγμή το όποιο σχήμα του από τις αλλαγές που ενδέχεται να αποφασιστούν στην αρχιτεκτονική της Ευρωζώνης και στο ρόλο της ΕΚΤ και  από τις υποχωρήσεις που ενδέχεται να κάνουν οι ευρωπαϊκές ηγεσίες και τα δεινά που θα αντέξουν οι λαοί του ευρωπαϊκού Νότου πριν επαναστατήσουν...

Τέλος, η τέταρτη και ... φαρμακερή προσέγγιση της κρίσης είναι εκείνη των οπαδών της λεγόμενης Σύγχρονης Νομισματικής Θεωρίας (Modern Monetary Theory), μια γενιάς αμερικανών μετακεϋνσιανών οικονομολόγων, που τα είχαν όλα κατανοήσει και προβλέψει από τα τέλη της δεκαετίας του 1990 αλλά εξαιτίας αυτού είχαν αντιμετωπιστεί από τότε με καχυποψία και απόρριψη από τους Ευρωπαίους. Η θέση αυτών των οικονομολόγων είναι ότι η ΟΝΕ, με την πλήρη διάκριση μεταξύ νομισματικής και δημοσιονομικής πολιτικής όπου η μεν δημοσιονομική πολιτική ελέγχεται με πολύ αυστηρά κριτήρια (δημόσιο έλλειμμα κάτω του 3% και χρέος κάτω του 60%), η δε νομισματική πολιτική έχει μεγάλο βαθμό ανεξαρτησίας προκειμένου να εστιάζει απερίσπαστη στον πρωταρχικό στόχο της σταθερότητας των τιμών,  σχεδιάστηκε ως το πρώτο σύγχρονο παγκόσμιο πείραμα μεγάλης κλίμακας που προσπαθούσε να διαρρήξει το δεσμό μεταξύ ενός κράτους και του νομίσματός του. Μόνο που ένα τέτοιο πείραμα, τόνισαν, παρήγαγε ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα: με την απεμπόληση της νομισματικής κυριαρχίας τους, τα κράτη της ΟΝΕ δεν ήταν πια σε θέση να εφαρμόζουν μια συντονισμένη δημοσιονομική και νομισματική πολιτική, η οποία χρειάζεται για να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά μια ύφεση. Κι αυτό εγκυμονούσε μια τεράστια παγίδα για την απασχόληση και την παραγωγή.

Διότι η δομή της Ευρωζώνης, είπαν οι μετακεϋνσιανοί, είχε ως συνέπεια τα κράτη μέλη της  να υποχρεώνονται να ασκούν δημοσιονομική πολιτική σαν να είχαν ξένο νόμισμα, δανειζόμενες δηλαδή από τις αγορές. Αν λοιπόν ερχόταν ύφεση, όπου οι επενδυτές θα αποκτούσαν επιφυλάξεις για το έλλειμμα ή το χρέος κάποιου μέλους, το μέλος αυτό δεν θα είχε άλλη επιλογή από το να ισοσκελίσει τον προϋπολογισμό τους μειώνοντας τις δαπάνες του. Με άλλα λόγια, μέσα στην Ευρωζώνη και σε περίπτωση ύφεσης, οι δυνάμεις της αγοράς μπορούσαν να ζητήσουν και να επιβάλλουν στις χώρες την άσκηση κυκλικής δημοσιονομικής πολιτικής που θα επέτεινε την ύφεση, την ανεργία και τη μείωση της παραγωγής.  Ό,τι ζούμε δηλαδή εμείς στην Ελλάδα σε υπερβολικό βαθμό και ό,τι ζουν οι άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής περιφέρειας σε μικρότερο.

Οι αμερικανοί μετακεϋνσιανοί προέβλεψαν και πολλά πράγματα: το τρόπο με την οποίο επρόκειτο να λειτουργήσει στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες η πολιτική του Βερολίνου περί συμπίεσης των γερμανικών μισθών, με πιέσεις για μείωση των μισθών και γενικότερη  συμπίεση της συνολικής ευρωπαϊκής ζήτησης με αποπληθωριστικές πιέσεις, την αδυναμία να δοθεί λύση στο πρόβλημα μείωσης της ευρωπαϊκής ζήτησης και ανεργίας μέσα από την αύξηση των ευρωπαϊκών εξαγωγών προς τον υπόλοιπο κόσμο λόγω της ανατίμησης του ευρώ έναντι του δολαρίου και του γεν κλπ.

Κλείνουμε εδώ για σήμερα και σύντομα θα επανέλθουμε με αποσπάσματα από τα γραπτά τους που έχουν πολύ ψωμί για όσους θέλουν να κατανοήσουν τη φύση της κρίσης που σαρωνει την Ελλάδα και τους λαούς του ευρωπαϊκού Νότου.    

Read more...

Could Cyprus be the next domino to fall in the Eurozone crisis?

Εβάλαν πίεση του Σαρρη το BBC
Του Σαρρη διευθυντή της Λαικής, πρώην υπουργού οικονομικών που εκανόνισεν τζαι έπιεν 1.8 δις που την κυβέρνηση
Δεν εν τυχαια τα πραματα
Θελουν να δείξουν στις αγορές ότι έχουμεν προβλήματα

Την ωρα που οι δημοσιογράφοι μας  καλύφκουν τα

Οι καμπάνες επαίξαν

Read more...

Personal Debt vs Aggregate (Public) Debt

......what recipe does common sense recommend for getting out of financial trouble as a person, a family, a firm? The answer surely is to lower your expenses in order to rein in the red ink on your balance sheet. And to work harder and more intelligently. However, when this recipe is taken to a higher level of aggregation, it simply does not add up. To see this, suppose that, in a bid to reduce our individual and collective debt during a crisis (what financial economists refer to as deleveraging), each one of us follows this same recipe andat the same time. The result, I submit to you, may be quite the opposite of that intended. Indeed, aggregate real debt may rise!
To see why these individual recipes do not add up to a collectively efficacious strategy, consider the great difference between your family (or firm) and the economy at large. In the case of your family, if your income has declined, and you are facing a shortfall at the end of each month, cutting down on expenses is a sensible course of action for one simple reason: Your income is independent of your expenses. For instance, if you do not eat out tonight (and, instead, cook at home), your income has not suffered and, as you have reduced your expenses, your balance is healthier.
In sharp contrast, an aggregate economy’s income is not independent of its expenditure. Indeed, the two are one and the same thing! (The nation’s aggregate income equals exactly its aggregate expenditure.) To see why this matters, suppose that the whole country is tightening its proverbial belt, with families and firms ‘deleveraging’ at once. Private expenditure will be, naturally, falling (in aggregate). Now if, on top of that, the government also reduces its expenditure (in an effort to shrink its deficits), then the sum of private and public expenditure will decline. But what is that sum equal to? The answer is: National income! As national income shrinks, the state’s tax revenue falls, families have less money to pay down debt, and the nation’s overall capacity to repay its debts diminishes. Thus, we all fall collectively into the trap of ‘common sense’; of the fallacy of aggregation; of mistakenly thinking that a recipe which is good for families and firms must be good for an indebted country in aggregate.....


Yanis Varoufakis

Read more...