Επιστολή ενός πλουσίου (4/9/2010)

Αγαπητέ πρόεδρε της Βουλής,

Έλαβα την επιστολή σας με την οποία καλείτε τους 2.500 πιο πλούσιους Έλληνες να ανταποκριθούν στην πρωτοβουλία σας για την ενίσχυση του Ταμείου Στήριξης της Ελλάδας. Ομολογώ ότι την αγνόησα μέχρι προ ημερών, οπότε έμαθα ότι υπήρξε κάποιος εφοπλιστής που ανταποκρίθηκε στην έκκλησή σας με 500.000 ευρώ στο Ταμείο. Απορώ μαζί του.

Άκουσα επίσης ότι εκφράζετε παράπονα για τη φτωχή ανταπόκριση των πλουσίων αυτής της χώρας σ’ αυτή την έκκληση πατριωτισμού. Θα εξηγήσω παρακάτω γιατί αυτό μας αδικεί αλλά και σας αδικεί. Διολισθαίνετε σ’ έναν λαϊκισμό που δεν συνάδει με τον άθλο της μεταρρύθμισης της χώρας εκ θεμελίων. Συνελόντι ειπείν, θέλω να σας ξεκαθαρίσω εξαρχής την άποψή μου: δεν χρωστάμε στην πατρίδα, η πατρίδα μας χρωστάει. Κι αν δεν μας δώσει ό,τι νομίζουμε εμείς ότι μας χρωστάει, θα τα πάρουμε μόνοι μας. Σας ακούγεται κυνικό και άκαρδο; Θα δείτε παρακάτω πως θα συμφωνήσετε μαζί μου.

Όπως ανέφερα παραπάνω, δεν θα απαντούσα στην επιστολή αν δεν μάθαινα ότι βρέθηκε άλλος ένας από την τάξη μου που ανταποκρίθηκε. Λέω να του κάνω παρέα, αλλά αρνούμενος να βάλω στο Ταμείο έστω και δραχμή (ναι, δραχμή, δεν το λέω τυχαία, γιατί δεν ξέρεις…). Κατ’ αρχάς, με ενοχλεί το «σαβουάρ βιβρ» της πρωτοβουλίας. Πού ξέρετε εσείς ποιοι είναι οι πλουσιότεροι Έλληνες; Από την εφορία; Από τα εκκαθαριστικά, τα πόθεν έσχες και τα περιουσιολόγιά μας; Θα μπορούσα να σας εναγάγω για παραβίαση του προσωπικού, του φορολογικού και του τραπεζικού απορρήτου – αν και για το τελευταίο είμαι βέβαιος ότι είναι απαραβίαστο, εκεί που είναι, πολύ μακριά από την όποια εξουσία σας... Αλλά, αφενός εμείς, ο ανθός αυτής της χώρας, είμαστε ανώτεροι άνθρωποι, αφετέρου κατά κανόνα λύνουμε τα προβλήματά μας διακριτικά, σε ιδιωτικούς χώρους, με τρόπους που οι πολιτικοί γνωρίζουν καλά. Και, εν πάση περιπτώσει, το ποιος είναι πραγματικά πλούσιος μην περιμένετε να το μάθετε από τις λίστες του «Forbes». Αυτά είναι προς λαϊκή κατανάλωση. Έχουν περάσει δύο αιώνες και πάνω από τότε που ο Άνταμ Σμιθ, ο λεγόμενος πατέρας του καπιταλισμού, διαπίστωνε ότι η κυριότερη απόλαυση που αντλούν οι πλούσιοι από τον πλούτο τους είναι η επίδειξή του. Μπορεί να ίσχυε τότε. Κακή τακτική. Βλακώδης. Η κυριότερη προσπάθεια κάθε πλούσιου που σέβεται τον πλούτο του έγκειται στην απόκρυψή του. Ξέρετε τι μου κοστίζει σε δικηγόρους και γραφειοκρατία η δυνατότητα να έχω τα χρήματά μου κάπου στον Ατλαντικό, τους τίτλους ιδιοκτησίας της ταπεινής μου έπαυλης κάπου στον Ειρηνικό, τη σημαία της σεμνής θαλαμηγού μου κάπου στην Αφρική και τα χαρτιά των λοιπών εντός Ελλάδος ακινήτων μου στην Κύπρο, στο Λονδίνο ή στις Σεϊχέλες; Τα μαλλιοκέφαλά μου! Και δεν δικαιούμαι καν φοροαπαλλαγή γι’ αυτό το κόστος. Κρίμα κι άδικο. Γιατί, βλέπετε, η ιδιοκτησία δεν είναι πια ένα προνόμιο. Έχει γίνει ντεμοντέ. Και είναι φορολογικά ύποπτη. Μιλάμε περί διωγμού. Γι’ αυτό, όσο κι αν ξετινάξετε το Ε1 ή το Ε9 των περισσότερων πλούσιων Ελλήνων, δύσκολα θα μάθετε τι πραγματικά κατέχουν.

Σας φαίνεται αντικοινωνική αυτή η συμπεριφορά; Αν το καλοσκεφτείτε δεν διαφέρει ιδιαίτερα από αυτήν της κυβέρνησής σας. Αν πράγματι πιστεύατε ότι ο πλούτος μας θα έλυνε το πρόβλημα της χώρας θα στρεφόσαστε δια μιας σε όλους τους κατόχους μεγάλων εισοδημάτων, παχυλών τραπεζικών λογαριασμών και πολυτελών ακινήτων, θα βάζατε ένα χαράτσι και θα τελειώναμε. Αλλά δεν το κάνατε. Προτιμήσατε να κόψετε τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων -καλά τους κάνατε, είναι ένα ακριβό σμάρι από κηφήνες-, να κόψετε κρατικές δαπάνες και μάλιστα αυτές τις αντιπαραγωγικές -πρόνοιας, υγείας, συντάξεων- που στο κάτω κάτω κάνουν τους αποδέκτες τους νωθρούς, τεμπέληδες και ανόητους. Εν ολίγοις, στραφήκατε στη φτώχεια κι όχι στον πλούτο (αν εξαιρέσουμε τις παρασπονδίες σας με κάτι έκτακτες εισφορές – καλά αυτά για το ξεκάρφωμα). Βλέπετε; Στην ουσία έχουμε συναντίληψη σ’ αυτό. Ο πλούτος πρέπει να προστατεύεται γιατί πολύ απλά ο πλούτος παράγει πλούτο. Έχετε καμιά αντίρρηση σ’ αυτό; Όχι, αν κρίνω από τον τρόπο που πολιτεύεται κι αυτή κι οι προηγούμενες κυβερνήσεις εδώ και δεκαετίες.

Εμείς είμαστε ο παραγωγικός ανθός αυτής της χώρας. Ξέρετε πόσες θέσεις εργασίας συντηρεί η διαβίωση της οικογένειάς μου; Μόνο στο σκάφος με το οποίο σαρώσαμε φέτος όλο το Αιγαίο συντηρήσαμε τρεις μισθωτούς – συμπεριλαμβανομένου του Κινέζου σεφ που μου ήρθε φτηνός, 300 τον μήνα, αλλά μαγείρευε απαίσια, πεταμένα λεφτά. Έπειτα, μόνο η διαχείριση των εισοδημάτων μου από διάφορες πηγές -μερίσματα, ομόλογα, τόκοι, μέταλλα κ.λπ.- απασχολεί τουλάχιστον τέσσερις ανθρώπους – και μιλάω μόνο γι’ αυτούς που βλέπω. Η κατανάλωσή μου, που την κοιτάνε καχύποπτα οι φορολογικοί ελεγκτές (μέχρι να κάνω την κίνηση που θα τους καταστήσει χαρούμενους και χαμογελαστούς), συντηρεί επίσης κάμποσους μισθωτούς. Επομένως, το εισόδημά μου φορολογείται επαρκέστατα στον βαθμό που γίνεται εργασία και μισθοί άλλων που έτσι κι αλλιώς φορολογούνται. Τώρα, αν νομίζετε ότι δεν φτάνουν οι φόροι στους μισθούς, τι να σας πω, αυξήστε τους, δεν μου πέφτει λόγος.... Και να μην υπολογίσω πόσες θέσεις εργασίας έχουν περάσει από τα χέρια μου, από τα κεφάλαιά μου όταν τα επένδυα ο ίδιος. Τώρα το ’κοψα, με κούρασε, έγινα κανονικός ραντιέρης – αλλά και πάλι είμαι πολύ παραγωγικότερος από το κράτος σας.

Και ξέρετε γιατί με κούρασαν οι επενδύσεις, αξιότιμε Πρόεδρε; Διότι στην Ελλάδα υπάρχει επιχειρηματικός μεσαίωνας: Μάλιστα! Δεν ακούσατε πώς το είπε ο πρόεδρος του ΣΕΒ; Η επιχειρηματικότητα τελεί υπό διωγμόν. Σας φαίνεται υπερβολή; Γιατί να μην μπορώ να ιδρύσω επιχείρηση σε μία ώρα και να την κλείσω σε άλλη μία; Γιατί πρέπει να συντηρούμε όλους αυτούς τους κηφήνες του Δημοσίου που εκδίδουν άδειες πολεοδομικές, υγειονομικές, περιβαλλοντικές, αρχαιολογικές, φορολογικές; Δεν σας αρκεί ο λόγος μου ότι θα είμαι νομοταγής; Γιατί να περιμένω τους αρχαιολόγους να μου αδειάσουν τη γωνιά σκάβοντας με το πάσο τους στο οικόπεδό μου για πανάρχαια σκουπίδια; Δηλαδή, τι νομίζετε, αν βρω εγώ αξιόλογα αρχαία θα τ’ αφήσω αναξιοποίητα; Δεν είμαι και αμόρφωτος, δα… Άλλωστε, οι άνθρωποι της τάξης μου συχνότατα έχουμε τα δικά μας ιδιωτικά μουσεία. Διαθέτουμε γούστο και υψηλή αισθητική, είμαστε χορηγοί της τέχνης, ακόμη και της πιο πρωτοποριακής και αιρετικής, ακόμη κι αυτής που μας βρίζει… Αρκεί φυσικά η χορηγία να φοροαπαλλάσσεται. Άμα λάχει γινόμαστε κι ευεργέτες, δωρητές και τα τοιαύτα. Αλλά, ως εδώ. Ευεργεσίες, τέλος.

Επειδή αντιλαμβάνομαι ότι είστε έτοιμος να μου μιλήσετε για το ύψος των περιστάσεων, να με κτυπήσετε στο μαλακό υπογάστριο του πατριωτισμού μου, σας απαντώ ευθαρσώς ότι ως πλούσιοι αυτής της χώρας έχουμε εξαντλήσει κάθε απόθεμα πατριωτισμού. Δεν χρωστάμε στην πατρίδα, στο κράτος, στην κοινωνία. Αυτά, αντιθέτως, μας χρωστάνε. Κι αν δεν μας τα δώσουν, θα τα πάρουμε μόνοι μας. Πώς; Απλούστατα. Να μείνει μεταξύ μας, αλλά ως κάτοχος τραπεζικών μετοχών, κρατικών και τραπεζικών ομολόγων επί της ουσίας είμαι πιστωτής αυτής της χώρας. Χάρη στον πατριωτισμό μου δανειζόταν τόσα χρόνια κι εξακολουθεί να δανείζεται σήμερα, έστω και μέσω μνημονίου. Κι ευτυχώς, να ’ναι καλά η τρόικα, είμαι κάπως ασφαλής πως δεν θα χάσω τα λεφτά μου. Ξέρετε το τι θα συμβεί αν αποφασίσω να φύγω διά παντός από το ελληνικό χρέος; Φαντάζεστε τι θα γίνει αν οι πλούσιοι αυτής της χώρας αποφασίσουν να μεταναστεύσουν διαμιάς σε άλλες, φιλικές προς τους επενδυτές χώρες, χωρίς ανόητους ελέγχους, προστατευτικές νομοθεσίες, επαχθείς φορολογίες στα κέρδη και τις περιουσίες, ΠΑΜίτες, ΓΣΕΕέδες, ΑΔΕΔΥτες, εργατοπατέρες, συνδικαλιστικά καρτέλ, κλειστά επαγγέλματα, ακόρεστες συντεχνίες, επικίνδυνους διαδηλωτές, ενοχλητικούς δημόσιους λειτουργούς, αχάριστους πολιτικούς, αναιδείς υπαλλήλους, άπληστους και τεμπέληδες μισθωτούς… Ουφ! Νισάφι πια! Πρέπει να ξεμπερδεύουμε για πάντα μ’ αυτούς τους ανόητους μύθους: ας το πάρετε απόφαση, δεν είναι η εργασία που δημιουργεί τον πλούτο, ο πλούτος κάνει την εργασία. Ακόμη κι εσείς, οι πολιτικοί, σε μας δεν οφείλετε την ύπαρξή σας; Να μην μπω σε λεπτομέρειες περί αυτού, ζούμε και στον αιώνα της διαφάνειας…

Ως εκ τούτου, για μερικά χρόνια, ξεχάστε μας. Όταν, με το καλό, περάσει η μπόρα της χρεοκοπίας, του μνημονίου, της τρόικας, της ύφεσης, των λουκέτων, των φόρων, των απολύσεων, αν οι υπεραξίες που θα έχουμε εξασφαλίσει απ’ αυτό το καθαρτήριο μας το επιτρέπουν, αν αυτή η απείθαρχη κοινωνία έχει επιτέλους διαπαιδαγωγηθεί στις αρχές του καπιταλισμού της νέας εποχής κι έχει μάθει να σέβεται τον πλούτο, το κέρδος, την παραγωγικότητα του κεφαλαίου, ενδεχομένως δείξουμε και πάλι τη γενναιοδωρία μας, όπως σ’ όλες τις άλλες δύσκολες στιγμές της πατρίδας: στη Μικρασιατική Καταστροφή, στη γερμανική κατοχή, την εποχή του σχεδίου Μάρσαλ, στη χούντα, στα μικρά και μεγάλα θαύματα της μεταπολίτευσης που μας έφεραν ως εδώ.

Με απεριόριστη εκτίμηση
Κροίσος Νεοπλουτίδης (ο επονομαζόμενος και «Πτωχός»)
Για την αντιγραφή
ΚΙΜΠΙ
http://kibi-blog.blogspot.com/2010/09/492010_05.html