Φοιτητές-Λονδίνο-Κύπρος

Στο Λονδίνο 80000 φοιτητές ξεχύθηκαν στους δρόμους διαμαρτυρόμενοι για την (προβαλλόμενη) αύξηση των διδάκτρων. Αυτή η διαδήλωση έχει πολλούς υποστηρικτές και στην Κύπρο ( με την συμπαράσταση των ‘φοιτητικών παρατάξεων’ φυσικά). Εξάλλου έχουμε περίπου 10000 φοιτητές στην Αγγλία. Αυτοί δεν θα επηρεαστούν αλλά θα επηρεαστούν οι επόμενες 10-15000 που έχουν για προορισμό των σπουδών τους την Αγγλία. Ενώ στα κολλέγια της Κύπρου ο αριθμός φοιτητών μειώθηκε από 7000 σε 3500.

Στατιστικά δείχνουν ότι οι γονείς ενθαρρύνουν τα παιδιά τους να έχουν μια σκαλί μόρφωσης περισσότερο από αυτούς. Για παράδειγμα αν κάποιος τέλειωσε το λύκειο στέλνει τα παιδιά του πανεπιστήμιο. Ήρθε η ώρα της αλλαγής. Και αυτό θα γίνει λόγο της ελεύθερης αγοράς. Οι τιμές θα αυξηθούν με αποτέλεσμα η ζήτηση να μειωθεί. Πολλοί υποστηρίζουν ότι ηεκπαίδευση δεν είναι ένα απλό αγαθό αλλά ένα χρήσιμο προνόμιο που έχει δικαίωμα ο κάθε άνθρωπος. Πολλοί είναι υπέρ της ελεύθερης παιδείας.

Αλλά μέχρι ποιο σημείο θα σταματήσει αυτός ο ανταγωνισμός που οδηγεί την παιδεία σε εξαναγκασμό. Η παιδεία μέχρι τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση είναι χρήσιμη και αναγκαία. Βοηθάει στην καλλιέργεια του ανθρώπου και στην κριτική σκέψη. Έτσι κρίνω αναγκαία την δωρεάν παιδεία μέχρι τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση.

Το πρόβλημα είναι η τριτοβάθμια εκπαίδευση. Η διάρκεια κυμαίνεται από 3 χρόνια (στην Αγγλία) με 4-8 (στην Ελλάδα). Και έρχομαι να αμφισβητήσω τη παραγωγικότητα αυτής της εκπαίδευσης, τουλάχιστον όπως την χειρίζονται οι Κύπριοι φοιτητές. Η επαφή των Κύπριων φοιτητών με τις επιχειρήσεις είναι μηδαμινή. Στα μισά σεμινάρια είναι απόντες. Η επαφή τους με τη ξένη κουλτούρα είναι ελάχιστη. Σπουδάζουν ήδη με δάνεια, ή τα κληρονομούν από τους γονείς τους. Το 25% από αυτούς όταν τελειώσουν θα είναι άνεργοι (για διάστημα 6-24 μηνών). Ο μισθός τους είναι μόλις 1 ευρώ ανά ώρα περισσότερο από τους απόφοιτους των λυκείων.

Πως μπορούν να αξιοποιηθούν όλοι αυτοί οι επιστήμονες στην μικρή μας νήσο. Είναι δύσκολο γιατί η προσφορά πτυχιούχων είναι μεγαλύτερη από τη ζήτηση. Ο ανταγωνισμός μας αναγκάζει να αναζητούμε περισσότερα πτυχία για να κερδίσουμε μια δουλειά που δεν τα χρειάζεται. Πτυχία άχρηστα, καρφωμένα στους τοίχους. Αυτό κάποτε πρέπει να σταματήσει. Και η αύξηση των διδάκτρων στην Αγγλία ίσως να είναι η αρχή.

Υ.Γ . Υπογραμμίζω ότι δεν είμαι ενάντια στην παιδεία και την εκπαίδευση. Η αύξηση των διδάκτρων θα είναι εμπόδιο για μερικούς που όντως θέλουν και χρειάζονται να σπουδάσουν

Read more...

Quantitative Easing Explained

Read more...

Επιμήκυνση/Αναδιαπραγμάτευση του χρέους

Επιμήκυνση του χρέους σημαίνει:

- χρονική μετάθεση της τελικής αποπληρωμής μόνο των «μνημονιακών» δανείων, δηλαδή του ΔΝΤ, της ΕΕ και της ΕΚΤ. Δίνεται δηλαδή περισσότερος χρόνος για την αποπληρωμή των δανειακών μας υποχρεώσεων με μείωση των ετήσιων ποσών που θα πρέπει να πληρώνονται αλλά και με αντίστοιχη του χρόνου αυτού αύξηση των πληρωτέων τόκων.

- είναι περισσότερο από προφανές ότι η επιμήκυνση αποπληρωμής θα συνοδευτεί και από επιμήκυνση εφαρμογής του Μνημονίου Συνεργασίας και της λιτότητας μέχρι το 2021.

- ουδείς έχει διευκρινίσει αν η επιμήκυνση θα αφορά το σύνολο του δανείου των 110 δις. ευρώ ή μόνο τις δόσεις από ‘δω και στο εξής.

Αναδιαπραγμάτευση του χρέους σημαίνει

(α) μείωση του συνολικού χρωστούμενου από την χώρα ποσού σε συνεννόηση με τους πιστωτές αλλά για όλα ανεξαίρετα τα δάνεια της χώρας και όχι μόνο για τα «μνημονιακά» 110 δις

(β) ανακαθορισμός επιτοκίων για όλα τα εθνικά δάνεια

(γ) επιμήκυνση των χρόνων αποπληρωμής.

Η τελική μορφή μιας αναδιαπραγμάτευσης που δεν έχει καμία σχέση με Πτώχευση ή Στάση Πληρωμών, μπορεί να περιλαμβάνει κάποια από τα παραπάνω τρία μέτρα ή συνδυασμό τους.

by grsail

Read more...

Επιστολή ενός πλουσίου (4/9/2010)

Αγαπητέ πρόεδρε της Βουλής,

Έλαβα την επιστολή σας με την οποία καλείτε τους 2.500 πιο πλούσιους Έλληνες να ανταποκριθούν στην πρωτοβουλία σας για την ενίσχυση του Ταμείου Στήριξης της Ελλάδας. Ομολογώ ότι την αγνόησα μέχρι προ ημερών, οπότε έμαθα ότι υπήρξε κάποιος εφοπλιστής που ανταποκρίθηκε στην έκκλησή σας με 500.000 ευρώ στο Ταμείο. Απορώ μαζί του.

Άκουσα επίσης ότι εκφράζετε παράπονα για τη φτωχή ανταπόκριση των πλουσίων αυτής της χώρας σ’ αυτή την έκκληση πατριωτισμού. Θα εξηγήσω παρακάτω γιατί αυτό μας αδικεί αλλά και σας αδικεί. Διολισθαίνετε σ’ έναν λαϊκισμό που δεν συνάδει με τον άθλο της μεταρρύθμισης της χώρας εκ θεμελίων. Συνελόντι ειπείν, θέλω να σας ξεκαθαρίσω εξαρχής την άποψή μου: δεν χρωστάμε στην πατρίδα, η πατρίδα μας χρωστάει. Κι αν δεν μας δώσει ό,τι νομίζουμε εμείς ότι μας χρωστάει, θα τα πάρουμε μόνοι μας. Σας ακούγεται κυνικό και άκαρδο; Θα δείτε παρακάτω πως θα συμφωνήσετε μαζί μου.

Όπως ανέφερα παραπάνω, δεν θα απαντούσα στην επιστολή αν δεν μάθαινα ότι βρέθηκε άλλος ένας από την τάξη μου που ανταποκρίθηκε. Λέω να του κάνω παρέα, αλλά αρνούμενος να βάλω στο Ταμείο έστω και δραχμή (ναι, δραχμή, δεν το λέω τυχαία, γιατί δεν ξέρεις…). Κατ’ αρχάς, με ενοχλεί το «σαβουάρ βιβρ» της πρωτοβουλίας. Πού ξέρετε εσείς ποιοι είναι οι πλουσιότεροι Έλληνες; Από την εφορία; Από τα εκκαθαριστικά, τα πόθεν έσχες και τα περιουσιολόγιά μας; Θα μπορούσα να σας εναγάγω για παραβίαση του προσωπικού, του φορολογικού και του τραπεζικού απορρήτου – αν και για το τελευταίο είμαι βέβαιος ότι είναι απαραβίαστο, εκεί που είναι, πολύ μακριά από την όποια εξουσία σας... Αλλά, αφενός εμείς, ο ανθός αυτής της χώρας, είμαστε ανώτεροι άνθρωποι, αφετέρου κατά κανόνα λύνουμε τα προβλήματά μας διακριτικά, σε ιδιωτικούς χώρους, με τρόπους που οι πολιτικοί γνωρίζουν καλά. Και, εν πάση περιπτώσει, το ποιος είναι πραγματικά πλούσιος μην περιμένετε να το μάθετε από τις λίστες του «Forbes». Αυτά είναι προς λαϊκή κατανάλωση. Έχουν περάσει δύο αιώνες και πάνω από τότε που ο Άνταμ Σμιθ, ο λεγόμενος πατέρας του καπιταλισμού, διαπίστωνε ότι η κυριότερη απόλαυση που αντλούν οι πλούσιοι από τον πλούτο τους είναι η επίδειξή του. Μπορεί να ίσχυε τότε. Κακή τακτική. Βλακώδης. Η κυριότερη προσπάθεια κάθε πλούσιου που σέβεται τον πλούτο του έγκειται στην απόκρυψή του. Ξέρετε τι μου κοστίζει σε δικηγόρους και γραφειοκρατία η δυνατότητα να έχω τα χρήματά μου κάπου στον Ατλαντικό, τους τίτλους ιδιοκτησίας της ταπεινής μου έπαυλης κάπου στον Ειρηνικό, τη σημαία της σεμνής θαλαμηγού μου κάπου στην Αφρική και τα χαρτιά των λοιπών εντός Ελλάδος ακινήτων μου στην Κύπρο, στο Λονδίνο ή στις Σεϊχέλες; Τα μαλλιοκέφαλά μου! Και δεν δικαιούμαι καν φοροαπαλλαγή γι’ αυτό το κόστος. Κρίμα κι άδικο. Γιατί, βλέπετε, η ιδιοκτησία δεν είναι πια ένα προνόμιο. Έχει γίνει ντεμοντέ. Και είναι φορολογικά ύποπτη. Μιλάμε περί διωγμού. Γι’ αυτό, όσο κι αν ξετινάξετε το Ε1 ή το Ε9 των περισσότερων πλούσιων Ελλήνων, δύσκολα θα μάθετε τι πραγματικά κατέχουν.

Σας φαίνεται αντικοινωνική αυτή η συμπεριφορά; Αν το καλοσκεφτείτε δεν διαφέρει ιδιαίτερα από αυτήν της κυβέρνησής σας. Αν πράγματι πιστεύατε ότι ο πλούτος μας θα έλυνε το πρόβλημα της χώρας θα στρεφόσαστε δια μιας σε όλους τους κατόχους μεγάλων εισοδημάτων, παχυλών τραπεζικών λογαριασμών και πολυτελών ακινήτων, θα βάζατε ένα χαράτσι και θα τελειώναμε. Αλλά δεν το κάνατε. Προτιμήσατε να κόψετε τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων -καλά τους κάνατε, είναι ένα ακριβό σμάρι από κηφήνες-, να κόψετε κρατικές δαπάνες και μάλιστα αυτές τις αντιπαραγωγικές -πρόνοιας, υγείας, συντάξεων- που στο κάτω κάτω κάνουν τους αποδέκτες τους νωθρούς, τεμπέληδες και ανόητους. Εν ολίγοις, στραφήκατε στη φτώχεια κι όχι στον πλούτο (αν εξαιρέσουμε τις παρασπονδίες σας με κάτι έκτακτες εισφορές – καλά αυτά για το ξεκάρφωμα). Βλέπετε; Στην ουσία έχουμε συναντίληψη σ’ αυτό. Ο πλούτος πρέπει να προστατεύεται γιατί πολύ απλά ο πλούτος παράγει πλούτο. Έχετε καμιά αντίρρηση σ’ αυτό; Όχι, αν κρίνω από τον τρόπο που πολιτεύεται κι αυτή κι οι προηγούμενες κυβερνήσεις εδώ και δεκαετίες.

Εμείς είμαστε ο παραγωγικός ανθός αυτής της χώρας. Ξέρετε πόσες θέσεις εργασίας συντηρεί η διαβίωση της οικογένειάς μου; Μόνο στο σκάφος με το οποίο σαρώσαμε φέτος όλο το Αιγαίο συντηρήσαμε τρεις μισθωτούς – συμπεριλαμβανομένου του Κινέζου σεφ που μου ήρθε φτηνός, 300 τον μήνα, αλλά μαγείρευε απαίσια, πεταμένα λεφτά. Έπειτα, μόνο η διαχείριση των εισοδημάτων μου από διάφορες πηγές -μερίσματα, ομόλογα, τόκοι, μέταλλα κ.λπ.- απασχολεί τουλάχιστον τέσσερις ανθρώπους – και μιλάω μόνο γι’ αυτούς που βλέπω. Η κατανάλωσή μου, που την κοιτάνε καχύποπτα οι φορολογικοί ελεγκτές (μέχρι να κάνω την κίνηση που θα τους καταστήσει χαρούμενους και χαμογελαστούς), συντηρεί επίσης κάμποσους μισθωτούς. Επομένως, το εισόδημά μου φορολογείται επαρκέστατα στον βαθμό που γίνεται εργασία και μισθοί άλλων που έτσι κι αλλιώς φορολογούνται. Τώρα, αν νομίζετε ότι δεν φτάνουν οι φόροι στους μισθούς, τι να σας πω, αυξήστε τους, δεν μου πέφτει λόγος.... Και να μην υπολογίσω πόσες θέσεις εργασίας έχουν περάσει από τα χέρια μου, από τα κεφάλαιά μου όταν τα επένδυα ο ίδιος. Τώρα το ’κοψα, με κούρασε, έγινα κανονικός ραντιέρης – αλλά και πάλι είμαι πολύ παραγωγικότερος από το κράτος σας.

Και ξέρετε γιατί με κούρασαν οι επενδύσεις, αξιότιμε Πρόεδρε; Διότι στην Ελλάδα υπάρχει επιχειρηματικός μεσαίωνας: Μάλιστα! Δεν ακούσατε πώς το είπε ο πρόεδρος του ΣΕΒ; Η επιχειρηματικότητα τελεί υπό διωγμόν. Σας φαίνεται υπερβολή; Γιατί να μην μπορώ να ιδρύσω επιχείρηση σε μία ώρα και να την κλείσω σε άλλη μία; Γιατί πρέπει να συντηρούμε όλους αυτούς τους κηφήνες του Δημοσίου που εκδίδουν άδειες πολεοδομικές, υγειονομικές, περιβαλλοντικές, αρχαιολογικές, φορολογικές; Δεν σας αρκεί ο λόγος μου ότι θα είμαι νομοταγής; Γιατί να περιμένω τους αρχαιολόγους να μου αδειάσουν τη γωνιά σκάβοντας με το πάσο τους στο οικόπεδό μου για πανάρχαια σκουπίδια; Δηλαδή, τι νομίζετε, αν βρω εγώ αξιόλογα αρχαία θα τ’ αφήσω αναξιοποίητα; Δεν είμαι και αμόρφωτος, δα… Άλλωστε, οι άνθρωποι της τάξης μου συχνότατα έχουμε τα δικά μας ιδιωτικά μουσεία. Διαθέτουμε γούστο και υψηλή αισθητική, είμαστε χορηγοί της τέχνης, ακόμη και της πιο πρωτοποριακής και αιρετικής, ακόμη κι αυτής που μας βρίζει… Αρκεί φυσικά η χορηγία να φοροαπαλλάσσεται. Άμα λάχει γινόμαστε κι ευεργέτες, δωρητές και τα τοιαύτα. Αλλά, ως εδώ. Ευεργεσίες, τέλος.

Επειδή αντιλαμβάνομαι ότι είστε έτοιμος να μου μιλήσετε για το ύψος των περιστάσεων, να με κτυπήσετε στο μαλακό υπογάστριο του πατριωτισμού μου, σας απαντώ ευθαρσώς ότι ως πλούσιοι αυτής της χώρας έχουμε εξαντλήσει κάθε απόθεμα πατριωτισμού. Δεν χρωστάμε στην πατρίδα, στο κράτος, στην κοινωνία. Αυτά, αντιθέτως, μας χρωστάνε. Κι αν δεν μας τα δώσουν, θα τα πάρουμε μόνοι μας. Πώς; Απλούστατα. Να μείνει μεταξύ μας, αλλά ως κάτοχος τραπεζικών μετοχών, κρατικών και τραπεζικών ομολόγων επί της ουσίας είμαι πιστωτής αυτής της χώρας. Χάρη στον πατριωτισμό μου δανειζόταν τόσα χρόνια κι εξακολουθεί να δανείζεται σήμερα, έστω και μέσω μνημονίου. Κι ευτυχώς, να ’ναι καλά η τρόικα, είμαι κάπως ασφαλής πως δεν θα χάσω τα λεφτά μου. Ξέρετε το τι θα συμβεί αν αποφασίσω να φύγω διά παντός από το ελληνικό χρέος; Φαντάζεστε τι θα γίνει αν οι πλούσιοι αυτής της χώρας αποφασίσουν να μεταναστεύσουν διαμιάς σε άλλες, φιλικές προς τους επενδυτές χώρες, χωρίς ανόητους ελέγχους, προστατευτικές νομοθεσίες, επαχθείς φορολογίες στα κέρδη και τις περιουσίες, ΠΑΜίτες, ΓΣΕΕέδες, ΑΔΕΔΥτες, εργατοπατέρες, συνδικαλιστικά καρτέλ, κλειστά επαγγέλματα, ακόρεστες συντεχνίες, επικίνδυνους διαδηλωτές, ενοχλητικούς δημόσιους λειτουργούς, αχάριστους πολιτικούς, αναιδείς υπαλλήλους, άπληστους και τεμπέληδες μισθωτούς… Ουφ! Νισάφι πια! Πρέπει να ξεμπερδεύουμε για πάντα μ’ αυτούς τους ανόητους μύθους: ας το πάρετε απόφαση, δεν είναι η εργασία που δημιουργεί τον πλούτο, ο πλούτος κάνει την εργασία. Ακόμη κι εσείς, οι πολιτικοί, σε μας δεν οφείλετε την ύπαρξή σας; Να μην μπω σε λεπτομέρειες περί αυτού, ζούμε και στον αιώνα της διαφάνειας…

Ως εκ τούτου, για μερικά χρόνια, ξεχάστε μας. Όταν, με το καλό, περάσει η μπόρα της χρεοκοπίας, του μνημονίου, της τρόικας, της ύφεσης, των λουκέτων, των φόρων, των απολύσεων, αν οι υπεραξίες που θα έχουμε εξασφαλίσει απ’ αυτό το καθαρτήριο μας το επιτρέπουν, αν αυτή η απείθαρχη κοινωνία έχει επιτέλους διαπαιδαγωγηθεί στις αρχές του καπιταλισμού της νέας εποχής κι έχει μάθει να σέβεται τον πλούτο, το κέρδος, την παραγωγικότητα του κεφαλαίου, ενδεχομένως δείξουμε και πάλι τη γενναιοδωρία μας, όπως σ’ όλες τις άλλες δύσκολες στιγμές της πατρίδας: στη Μικρασιατική Καταστροφή, στη γερμανική κατοχή, την εποχή του σχεδίου Μάρσαλ, στη χούντα, στα μικρά και μεγάλα θαύματα της μεταπολίτευσης που μας έφεραν ως εδώ.

Με απεριόριστη εκτίμηση
Κροίσος Νεοπλουτίδης (ο επονομαζόμενος και «Πτωχός»)
Για την αντιγραφή
ΚΙΜΠΙ
http://kibi-blog.blogspot.com/2010/09/492010_05.html

Read more...

Γιατί δεν βάζετε τη δημιουργία καζίνο στα μέτρα;

Στην Κύπρο ο περισσότερος κόσμος έχει ένα πλεόνασμα πλούτου. Τα περισσότερα από κληρονομίες και άλλα από ψεύτικο πλούτο (δάνεια). Αυτά τα χρήματα άρχισαν να αφανίζονται και θα έρθουμε στο σημείο άλλων χωρών που δουλεύουν μια ζωή για να πληρώνουμε για τη στέγη και το φαί μας. Ήδη πολλοί έχουν φτάσει αυτό το σημείο. Όσα έκαναν οι γονιοί μας τα ξοδέψαμε χωρίς δισταγμό.

Ο λαός καρτερά. Ψήφισε μια αριστερή κυβέρνηση να τους κυβερνά με όνειρο μια καλύτερη κατανομή του πλούτου και περισσότερη βοήθεια στους φτωχούς. Οι ευρωπαίοι εταίροι μας φοβήθηκαν μην παρασύρουν τη χώρα στο κομμουνισμό. Πώς να γίνει αυτό με αριστερή κυβέρνηση αλλά με καπιταλιστικά μέτρα;

Τα μέτρα που θα πάρει η κυβέρνηση είναι γνωστά. Μέτρα που θα έπαιρνε και το ΔΝΤ αλλά πιο μακροπρόθεσμα. Θα έρθουν και Καταρινοί με τεράστιες επενδύσεις, θα σταματήσουμε τη φοροδιαφυγή, θα κόψουμε τη χορηγία των φοιτητών (αφού μπορούν να κάνουν δάνεια και έχουν καιρό να ξεπληρώσουν) θα παγώσουν οι μισθοί των δημόσιων και ακολούθως των ιδιωτικών υπαλλήλων, θα κόψουν συντάξεις. Τι διαφορετικά μέτρα θα μπορούσαμε να έχουμε με το ΔΥΣΗ στην κυβέρνηση?

Ενώ αυτά τα μέτρα που είναι αντιλαϊκά δεν επηρεάζουν μια αριστερή κυβέρνηση, γιατί δεν βγάζουμε το θέμα του καζίνου στη επιφάνεια; Θα είναι και αυτό μια μεγάλη επένδυση. Θα προσφέρει αρκετές θέσεις εργασίας. Θα προσελκύει τουρίστες, έτσι σαν χώρα θα μπορέσουμε να προσφέρουμε περισσότερες υπηρεσίες και να γίνουμε ποιο ανταγωνιστική. Το χρήμα θα μένει στη Κύπρο και η κυβέρνηση θα μπορεί να εισπράττει φόρους. Έτσι δεν θα φεύγει το χρήμα μέσω των online casino σε άλλες χώρες. Ούτε θα πηγαίνουν όλα αυτά τα χρήματα στα κατεχόμενα.

Μια κυβέρνηση πρέπει να είναι ώριμη αρκετά ώστε να αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα. Ο τζόγος στη Κύπρο είναι ένας κλάδος όπου ‘παίζονται’ πολλά λεφτά. Και όσο είναι παράνομα, υπάρχει η διαφθορά, το μαύρο χρήμα, οδηγούν σε βομβαρδισμούς αυτοκινήτων και εμπρησμούς, σε δολοπλοκίες αστυνομικών…

Εγώ ένας απλός πολίτης, ξέρω που είναι οι λέσχες, που να πάω να παίξω online casino, πού είναι τα καζίνο στα κατεχόμενα. Αν θέλεις να με βοηθήσεις σαν αριστερή κυβέρνηση που έχει σαν σκοπό την κοινωνική ευμάρεια, σταμάτησε με να έχω πρόσβαση σε αυτούς τους τόπους. Αν ενδιαφέρεσαι πραγματικά για τα κοινωνικά κόστη τότε πάρε τα κατάλληλα μέτρα ώστε να μην μπορώ με τόση άνεση να παίξω. Να μην μπορώ να παίζω από το σπίτι μου, ή με το να δείξω μια ταυτότητα και να οδηγήσω δέκα χιλιόμετρα ή να αναγκαστώ να πάω στις παράνομες λέσχες, να μπλεχτώ και να γίνω υπόχρεος του οποιουδήποτε για μια ζωή. Φτιάξτε ένα καζίνο, που θα μπορώ να πάω και να μην νιώθω ένοχος, να παίρνετε και εσείς τους φόρους σας, να δίνουμε εργασία σε κάποιους ανθρώπους, να μου προσφέρετε και υπηρεσίες αποτοξίνωσης από το κουμάρι. Και είπαμε, να είσαστε ρεαλιστές. Στο τέλος θα γίνει καζίνο. Ας μην το καθυστερούμε.

Read more...

ΧΑΚ και κουκούλωμα

Τέσσερις βουλευτές κατέθεσαν στη βουλή νόμο για «αναστολή κάθε δικαιώματος είσπραξης οφειλής που προέρχεται από επενδυτικό δάνειο, όπως και κάθε διαδικασίας εκτέλεσης με αναγκαστική πώληση ή με άλλη μέθοδο εκτέλεσης».

Έτσι κάποιοι πολίτες που έκαναν μεγάλα επενδυτικά δάνεια, που τους οδήγησαν στην οικονομική καταστροφή, να μπορέσουν να αντεπεξέλθουν οικονομικά. Με αυτό το μέτρο οι εναπομείναντες διαμαρτυρόμενοι θα βολευτούν, όλοι θα είμαστε καλά και αυτό (που τα πήραν το 1999) καλύτερα.

Δέκα χρόνια πέρασαν και αντί να γίνουν εντατικές έρευνες για το ποιος φταίει, τι οδήγησε σε αυτή την φούσκα, γιατί γίνονταν πράξεις με κλειστό το χρηματιστήριο, τι ήταν αυτές οι επενδυτικές εταιρίες φαντάσματα, γιατί πολιτικά κόμματα προωθούσαν αυτές τις εταιρίες, γιατί οι τράπεζες έδιναν επενδυτικά δάνεια τόσο εύκολα… οι βουλευτές, για το καλό του τόπου και για να είμαστε όλοι ευχαριστημένοι στο τέλος της ημέρας θα προσπαθήσουν να βοηθήσουν τα θύματα.

Έτσι θα πάρουν ψήφους, θα δείξουν ότι νοιάζονται για το καλό του λαού, έστω και αν εκείνο τον καιρό δεν ενημέρωσαν τον απλό κόσμο για τα ρίσκα του χρηματιστηρίου, και θα καλύψουν και το μεγαλύτερο σκάνδαλο της κυπριακής οικονομίας (εντάξει έχουμε και άλλα, όπως ξέπλυμα μαύρου χρήματος… αλλά ας τα αφήσουμε κουκουλωμένα αυτά).

Εγώ το 1999 δεν γνώριζα τι είναι μετοχές, επενδυτικές εταιρίες, χρήμα. Ενδιαφέρθηκα να μάθω τι έγινε στη πραγματικότητα αυτή την εποχή αλλά τα στοιχεία που βρήκα είναι ελάχιστα. Εσείς οι μεγαλύτεροι ίσως να γνωρίζετε την αλήθεια. Με στοιχεία. Δώστε τα έξω. Ας εξηγήσουμε στο λαό ποιοι εκμεταλλεύθηκαν αυτή την κατάσταση. Δεν θα τιμωρηθούν φυσικά (στην Κύπρο είμαστε) αλλά ας μάθουμε την αλήθεια.

Read more...

Μείωση απολαβών 10% και φοροδιαφυγή

Πολλά έχουν λεχτεί για το δημόσιο χρέος. Η φωτιά πρέπει να σβήσει τώρα που είναι μικρή. Η λήψη μέτρων είναι αναγκαία. Ο υπουργός οικονομικών προσπαθεί να βρει τα κατάλληλα μέτρα. Αλλά δεν θέλει να προκαλέσει αντιδράσεις. Έτσι έφτασε στο σημείο να παρακαλά τους κρατικούς δημόσιους αξιωματούχους και ανώτερους δημόσιους υπαλλήλους για εθελοντική μείωση των απολαβών τους με 10%. Όσοι δεν ήταν κοντά στο φακό για να κάνουν αυτή την ηρωική θυσία, απλά δεν το έκαναν. Ο λόγος είναι απλός. Ο κάθε πολίτης θέλει όσα περισσότερα χρήματα για τη δική καλοπέραση. Αυτοί οι πολιτικοί έχουν παιδιά και θέλουν να μαζέψουν όσα περισσότερα χρήματα για να τους προσφέρουν όλες τις ανέσεις. Είναι άνθρωποι και όχι φιλανθρωπικά ιδρύματα που μοιράζουν το μισθό τους.

Ο υπουργός οικονομικών μαζί με τους σύμβουλους του προσπαθούν να βρουν τρόπους πάταξης της φοροδιαφυγής. Και εγώ τους λέω ότι είναι αδύνατο. Από τη στιγμή που υψηλόμισθα στελέχη της κυβέρνησης αρνήθηκαν να έχουν μείωση τις τάξεις του 10% τότε ο απλός πολίτης των 1000 ευρώ θα προσπαθήσει να μην έχει μείωση του μισθού του. Όταν πάει ένα μπογιατζής να πάρει μπογιές και του λέει 48 ευρώ τα δέκα λίτρα χωρίς φπα, δεν θέλει να πληρώσει 55 ευρώ με το φπα. Ούτε αυτός είναι φιλανθρωπικό ίδρυμα. Ο χτίστης που κέρδισε 30000 ευρώ δεν θα τα δηλώσει όλα επειδή ίδρωσε να τα κάνει. Δεν σας τα δίνει. Και αυτοί έχουν παιδιά. Ο καθένας θέλει να κρατήσει όσα περισσότερα μπορεί για τον εαυτό του. Και όταν τους κυβερνητικούς τους οποίους μπορείτε πολύ πιο εύκολα να ελέγξετε τους ζητάτε χάρη, και αυτοί δεν είναι πρόθυμοι να προσφέρουν, μην περιμένετε από τον απλό λαό να προσφέρει. Η φοροδιαφυγή δεν θα σταματήσει.

Read more...

169 000 000

Απο http://tokazani.blogspot.com


169 εκατομμύρια ζητιάνεψε από την κυπριακή big-mafia η επιτροπή οικονομικών της βουλής. "ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ ΟΥΤΕ ΣΕΝΤ ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ" απάντησε ο don Αρχιεπίσκοπος, φακκάτε πάνω-κάτω, πάρτε με δικαστήριο τζι αν κερδίσετε καλώς, αλλιώς παρατάτε με, μια τζιαί καλήν. Έτσι τους είπε.

Η περιουσία της εκκλησίας ανήκει στον λαό και δεν θα τα δώσω στο κράτος! Τι εννοεί ο ποιητής;

Εντάξει, είσαι παρακράτος! Είσαι και αυτοκέφαλος, υδροκέφαλος, ξεροκέφαλος κτλ

Εμείς οι γέριμοι δεν έχουμε υποτίθεται δημοκρατία; Δεν έπρεπε να συλληφθεί και να καταδικαστεί σε φυλάκιση και καταβολή ηχηρού προστίμου, όπως δηλαδή θα πάθαινε καθένας από εμάς;

169,000,000 ευρώ! Μόνο για τις μεταβιβάσεις των οικοπέδων! Σκεφτείτε πόσα έκρυψαν κάτω από το μαξιλάρι, σκεφτείτε τις υπόλοιπες εμπορικές συναλλαγές της εκκλησίας μας...ΑΦΟΡΟΛΟΓΗΤΑ!

169,000,000 δεν τα χωρεί η μηχανούα μου να τα γράψω για να κάνω υπολογισμούς...
169,000,000 ευρώ είναι σχεδόν 3 φορές η οικονομική βοήθεια της Κύπρου προς την "μητέρα" πατρίδα.
169,000,000 ευρώ είναι 170 βίλλες νεόπλουτων Κύπριων, στους λόφους πέριξ των πόλεων μας.
ΑΛΛΑ
είναι και 112666,67 τετραγωνικά μέτρα που θα μπορούσε το κράτος να προσφέρει σε νέους μη νεόπλουτους...(σατανική σύμπτωση το 666 στον πιο πάνω αριθμό, δεν φταίω)
ΔΗΛΑΔΗ
περίπου 980 large τριάρια ή 1400 large δυάρια.

θα μπορούσαν δηλαδή 980 οικογένειες με 2 μωρά να αποκτήσουν στέγη χωρίς να χρεωθούν για μια ζωή στες τράπεζες ΜΟΝΟ ΚΑΙ ΜΟΝΟ αν η εκκλησία πληρώσει μια πολύ μικρή μερίδα από τους φόρους που της αναλογούν!

Θα μπορούσε επίσης να πληρώνει κατ’ οίκον νοσηλευτική φροντίδα σε 1000 γριές (αντί να λιώνουν στα γεροκομεία) για 211 μήνες δίνοντας δουλειά και σε πολλούς νέους και νέες.

Ο καθένας ας κάνει τους υπολογισμούς του με βάση τα ερεθίσματα του.

Το ζήτημα είναι ότι είναι πολλά τα λεφτά και μας αφορά ΟΛΟΥΣ. Λένε για την κρίση, όλοι οι ιδιωτικοί υπάλληλοι υποχρεώθηκαν παγοποίηση του μισθού τους, άλλοι απολυθήκαν, άλλοι δεχθήκαν εξευτεΛΗΣΤΙκούς όρους εργασίας, δεν γίνετε κύριοι να το δεχθείτε και αυτό!
Δεν είναι ζήτημα δεξιού-αριστερού-κεντρώου-πατριώτη-άθεου κτλ

Είναι θέμα αρχής. Όποιος κάνει business πληρώνει φόρο, αναλόγως με το κέρδος που αποκομίζει. Αυτά τα λεφτά χρησιμοποιούνται για να ρολάρει το κράτος, να δουλεύουν τα σχολεία, τα νοσοκομεία, οι δρόμοι κτλ. (όσο σπάταλα κι αδιαφανώς και να γίνεται αυτό είναι άλλο θέμα)

Είναι θέμα δικαίου, ισονομίας.
Είναι ανάγκη να ξεσηκωθεί ο κόσμος και να απαιτήσει να τεθεί ένα τέλος σε αυτήν την κλοπή. Όχι άλλο ξέπλυμμα - πληρώστε φόρους.

Read more...

Τι είναι και τι θέλει το ΔΝΤ από τη ζωή μας

Τι είναι και τι θέλει το ΔΝΤ από τη ζωή μας

Ημερομηνία δημοσίευσης: 18/04/2010



του Σπύρου Λαπατσιώρα

Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) θεσπίστηκε, ως γνωστόν, το 1944, στο Μπρέτον Γουντς των ΗΠΑ και άρχισε να λειτουργεί το 1945, με το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Σκοπός του ήταν η εποπτεία του συστήματος σταθερών συναλλαγματικών ισοτιμιών που είχε θεσπιστεί με τη λήξη του Β΄ Παγκοσμίου, το οποίο είχε στόχο την αποφυγή της ανταγωνιστικής υποτίμησης των νομισμάτων, όπως αυτή που οδήγησε στους εμπορικούς πολέμους κατά τη διάρκεια του Μεσοπολέμου.1 Όταν τα κράτη αντιμετώπιζαν κάποιο προσωρινό πρόβλημα στο ισοζύγιο πληρωμών το οποίο δημιουργούσε πιέσεις στη συναλλαγματική ισοτιμία, το ΔΝΤ παρείχε βραχυπρόθεσμα δάνεια ώστε να διατηρηθούν σταθερές οι συναλλαγματικές ισοτιμίες.

Το ΔΝΤ χρηματοδοτείται από τα κράτη-μέλη του οργανισμού (186 το 2009, με τελευταίο μέλος το Κόσσοβο) ανάλογα με το μερίδιο που υπολογίζεται ότι έχουν στη παγκόσμια οικονομία (quotas). Με βάση το ποσοστό χρηματοδότησης, κάθε κράτος έχει και το αντίστοιχο μερίδιο σε ψήφους.2 Για την Ελλάδα αντιστοιχεί το 0,38% του συνολικού προϋπολογισμού του ΔΝΤ (περίπου 1 δισ. ευρώ), για την Ε.Ε. συνολικά περίπου το 30%, για τις ΗΠΑ το 17,09%, ενώ η Κίνα έχει το 3,72%. Βάσει των συμφωνιών που διέπουν το ΔΝΤ, κάθε χώρα μπορεί να δανειστεί ετησίως το 200% των ποσών που συνεισφέρει και 600% συνολικά -- σε εξαιρετικές περιπτώσεις αυτό μπορεί να παραβιαστεί, όπως στην περίοδο της παγκόσμιας κρίσης που διανύουμε (όπου η αναλογία έχει διαμορφωθεί μέχρις στιγμής στο 1 προς 10).

Με την κατάρρευση αυτού του συστήματος σταθερών συναλλαγματικών ισοτιμιών τη δεκαετία του 1970, το ΔΝΤ έμεινε σχεδόν χωρίς σκοπό. Ο ρόλος του ΔΝΤ έγινε ξανά σημαντικός τη δεκαετία του 1980, όταν κατέστη ο βασικός διεθνής φορέας για την αντιμετώπιση της κρίσης του εξωτερικού χρέους (1982: ο χρόνος εμπλοκής του ΔΝΤ στο Μεξικό).

Το ΔΝΤ δανείζει μέσω διαφόρων τυποποιημένων προγραμμάτων, εφόσον εκδηλωθεί το ενδιαφέρον από την υποψήφια χώρα. Το πιο διαδεδομένο πρόγραμμα είναι οι Συμφωνίες Υποστήριξης (Stand-By Arrangements). Έχει διάρκεια συνήθως ενός ή δύο χρόνων, αλλά μπορεί να επεκταθεί και σε τρία χρόνια, ενώ η αποπληρωμή γίνεται σε διάστημα τριών έως πέντε χρόνων. Με χαμηλά επιτόκια (τρέχοντα γύρω στο 1,5%, συν όποιο πριμ συμφωνηθεί έως 2%). Το σημαντικό χαρακτηριστικό είναι ότι η εκταμίευση του δανείου γίνεται τμηματικά υπό τον όρο (conditionality) ότι επιτυγχάνονται οι οικονομικοί στόχοι που έχουν συμφωνηθεί με βάση τις τακτικές εκθέσεις (τρίμηνες ή εξάμηνες) από ειδικό κλιμάκιο το οποίο εδρεύει στη χώρα η οποία δανείζεται.



Η ισχύς του ΔΝΤ στην επιβολή πολιτικών

Η ισχύς του ΔΝΤ προέρχεται από τον άμεσο και έμμεσο έλεγχο των οικονομιών των κρατών στα οποία εμπλέκεται, ώστε να συνεχίσει να εκταμιεύει κανονικά τα δάνεια τα οποία έχουν συμφωνηθεί.

Επιπρόσθετα αποτελεί για το χρηματοπιστωτικό σύστημα ένα κέντρο συλλογής και παροχής πληροφοριών, γεγονός το οποίο δίνει τη δυνατότητα να παράγει σήματα προς τις αγορές χρήματος για το αν μια χώρα ακολουθεί ορθές ή όχι πολιτικές. Παρέχοντας βραχυπρόθεσμη ρευστότητα, το ΔΝΤ εγγυάται, μέσω των οικονομικών προγραμμάτων που συμφωνούνται, την επιστροφή της χώρας στις αγορές χρήματος. Μπορεί να παίξει τον ρόλο ενός συντονιστή του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος και των πολιτικών που ασκούνται, παρέχοντας κατάλληλες τεχνικές συμβουλές για τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις που «απαιτούνται». Τα προηγούμενα του δίνουν τη δυνατότητα ανάληψης πρωτοβουλιών μεσολάβησης των αγορών χρήματος με μια χώρα. Αναδεικνύεται δηλαδή σε ένα σημαντικό διεθνή θεσμό επιτήρησης των οικονομικών πολιτικών, ο οποίος έχει μια σχετική ισχύ να επιβάλλει, κάτω από κατάλληλες συνθήκες, την πειθάρχηση των οικονομιών των χωρών σε ένα υπόδειγμα.

Ωστόσο, αυτή η ισχύς εκδηλώνεται άμεσα όταν μια χώρα προσφύγει στο ΔΝΤ. Επομένως, το ερώτημα «ποιος επιβάλλει τις πολιτικές που τυπικά συμφωνούνται με το ΔΝΤ» γίνεται εύλογο, ειδικά αν σκεφτούμε ότι οι «παρτιζάνοι» των νεοφιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων γνωρίζουν ότι μια δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση πολλές φορές αδυνατεί να προχωρήσει στις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις.3 Με άλλα λόγια, η παρουσία του ΔΝΤ επιτρέπει στους ιθύνοντες να κάνουν ό,τι θα εύχονταν να κάνουν αλλά όμως είναι ανίσχυροι: μπορείς εύκολα να απορρίψεις την κυβέρνηση της χώρας σου αλλά δεν μπορείς το ίδιο εύκολα να απορρίψεις το ΔΝΤ, εφόσον η θέση του στο διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα θέτει ως πιθανό διακύβευμα τη διεθνή απομόνωση της χώρας. Πρέπει να εκτιμήσουμε το γεγονός ότι η κυβέρνηση Παπανδρέου ακολουθεί και αναγγέλλει πολιτικές τύπου ΔΝΤ χωρίς να έχει προσφύγει σε αυτό.



Τα αποτελέσματα των οικονομικών πολιτικών του ΔΝΤ

Οι παρεμβάσεις του ΔΝΤ τα τελευταία δέκα χρόνια έχουν υποστεί κριτική όχι μόνο για την κοινωνικά άδικη στόχευση προς τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους ως υπευθύνων να πληρώσουν την οικοδόμηση εμπιστοσύνης των αγορών στην αποπληρωμή του χρέους, αλλά επίσης και ως «αποτυχημένες» σε σχέση με την αποτελεσματικότητά που έχουν. Θυμίζουμε ότι η παρέμβαση του ΔΝΤ στην κρίση της Ασίας το 1997 συνέβαλε ώστε να μετατραπεί η κρίση σε παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση· και σημειώνουμε ότι η Μαλαισία, η οποία δεν αποδέχτηκε τη βοήθεια του ΔΝΤ ακολουθώντας κάποιες ανορθόδοξες για το ΔΝΤ οικονομικές πολιτικές, ήταν η πρώτη χώρα που ξεπέρασε την κρίση.

Στις πολιτικές του ΔΝΤ που συμφώνησε η κυβέρνηση της Αργεντινής το διάστημα 1998-2001 οφείλεται η κατάρρευση της οικονομίας της (μείωση 22% του ΑΕΠ μεταξύ 1998-2002), ενώ οι ανορθόδοξες πολιτικές (με αρκετά ισχυρή τη στήριξη, το πρώτο διάστημα, της εσωτερικής ζήτησης με παράλληλη αδιαφορία για τον πληθωρισμό) μετά το 2002 οδήγησαν σε αξιοσημείωτη βελτίωση της οικονομίας της Αργεντινής.

Με δεδομένο ότι οι προβλέψεις του ΔΝΤ παίζουν σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση πολιτικών και στη στάση των αγορών χρήματος, άξια προσοχής είναι η πολύ σημαντική και συστηματική υποεκτίμηση της ύφεσης που προκαλούν οι οικονομικές πολιτικές λιτότητας που προωθεί (ειδικά αν η χώρα ακολουθεί τις συμβουλές του). Για παράδειγμα, στην Αργεντινή από το 1999 έως το 2001 που ακολουθούνταν οι πολιτικές του, το ΔΝΤ προέβλεπε ρυθμούς μεγέθυνσης 1,5, 3,7, και 2,6 για κάθε έτος ενώ οι πραγματικοί ρυθμοί αποδείχθηκαν -0,8, -4,4, -10,9 αντίστοιχα. Τα χρόνια που ακολούθησαν την εξέγερση και την αλλαγή οικονομικής πολιτικής σε ανορθόδοξη και μη επιθυμητή, οι προβλέψεις ήταν αντίστροφα υποεκτιμημένες: για το 2002 προβλεπόταν 1, έναντι πραγματικού ρυθμού 8,8.



Λετονία: πτώση 18% σε ένα χρόνο

Κλείνοντας, θα περιοριστούμε να εξετάσουμε πιο αναλυτικά την περίπτωση της Λετονίας. Η παρέμβαση του ΔΝΤ στη χώρα συνδέεται με μια πτώση της οικονομικής δραστηριότητας κατά 18% σε ένα χρόνο. Από μόνο του το μέγεθος συνιστά μέγιστη πολιτική αποτυχία, χωρίς να αναφέρουμε την αύξηση της ανεργίας από 6,2% το 2007 σε 22% τον Δεκέμβρη του 2009, επειδή πρόκειται για από τις μεγαλύτερες μειώσεις στη σύγχρονη ιστορία. Τα αποτελέσματα αυτά προήλθαν από τον στόχο μείωσης του ελλείμματος του κρατικού προϋπολογισμού από 8 σε 3% μέχρι το 2012 σε συνθήκες κρίσης, και σε αυτήν την περίπτωση η αρχική υποεκτίμηση των αποτελεσμάτων συμπληρώθηκε με μια «στερνή γνώση». Στα μέτρα που χρησιμοποιήθηκαν περιλαμβάνονταν μειώσεις μισθών κατά 20% και συντάξεων κατά 10%. Απολύθηκαν 6.000 δημόσιοι υπάλληλοι (υπολογίζεται ότι σωρευτικά θα χάσει τη δουλειά του ένα ποσοστό δημοσίων υπαλλήλων γύρω στο 20-30%). Επίσης, η συμφωνία περιελάμβανε κλείσιμο σχολείων, απολύσεις δασκάλων και κλείσιμο νοσοκομείων ώστε να μειωθούν οι δαπάνες. Όπως παραδέχεται και το ΔΝΤ στην τελευταία του έκθεση, «οι αποταμιεύσεις προέρχονται από πτώση της ποιότητας ή της έκτασης παροχής δημόσιων υπηρεσιών» (2010/03, IMF Country Report No. 10/65: 6).

Αυτές οι πολιτικές προφανώς, όπως παραδέχεται και το ΔΝΤ, έχουν μειώσει την εσωτερική ζήτηση και την καταναλωτική δαπάνη, οι τράπεζες συνεχίζουν να συστέλλουν την πίστη και οι προοπτικές μεγέθυνσης εξαρτώνται από την ανάκαμψη τη παγκόσμιας ζήτησης που θα «τραβήξει» κάποιον εξαγωγικό τομέα της οικονομίας.

Με βάση τα προηγούμενα προβάλλει εύλογος --παρά τις συμβουλές της Παγκόσμιας Τράπεζας-- ο έπαινος του ΔΝΤ στις προσπάθειες της κυβέρνησης να μην επεκτείνει τα προγράμματα ενάντια στη φτώχεια που αυξάνεται με γοργούς ρυθμούς μετά την κρίση (2010/03, IMF Country Report No. 10/65 :14-5).



Ο Σπύρος Λαπατσιώρας διδάσκει οικονομικά στο Πανεπιστήμιο Κρήτης



1. Όταν ένα κράτος υποτιμά το νόμισμά του, οι εισαγωγές του γίνονται ακριβότερες και οι εξαγωγές του λιγότερο ακριβές για τους ξένους. Οι χώρες με ελλείμματα στο ισοζύγιο πληρωμών (δηλαδή όταν εκρέει περισσότερο χρήμα από τη χώρα σε σχέση με αυτό που εισρέει) τείνουν προς την υποτίμηση του νομίσματός τους, ώστε να αυξηθούν τα έσοδά τους από τις εξαγωγές.

2. Στο πλαίσιο της συζήτησης για τη μεταρρύθμιση της αρχιτεκτονικής του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος έχουν τεθεί: α) η αλλαγή των ποσοστών ώστε να υπάρχει βελτιωμένη αντιπροσώπευση σημαντικών οικονομιών όπως της Βραζιλίας ή της Κίνας, β) να αναλάβει το ΔΝΤ τον ρόλο ενός κεντρικού τραπεζίτη, ο οποίος θα εκδίδει ένα παγκόσμιο νόμισμα για να μην επηρεάζουν το διεθνές εμπόριο οι μεγάλες διακυμάνσεις των ισοτιμιών των νομισμάτων, γ) το ΔΝΤ να παίξει τον ρόλο ενός δανειστή ύστατης προσφυγής χωρίς όρους που εξαρτούν την εκταμίευση της χρηματοδότησης από την υλοποίηση στόχων οικονομικής πολιτικής.

3. Αποκαλυπτικό για τις παρτιζάνικες τακτικές στις οποίες εμπλέκονται οι ιππότες των μεταρρυθμίσεων είναι το βιβλίο της Έλενας Παναρίτη, βουλευτού Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ, Ευημερία δίχως όρια, Λιβάνης, Αθήνα 2009.

Read more...

Μήπως η πτωχευση είναι καλή λύση;

Το πρώτο τανγκό στην ευρωζώνη;


του Γιάνη Βαρουφάκη 26-4-2010
Πηγή: Protagon

Κάποιες φορές ο κόμπος φτάνει τόσο κοντά στο χτένι που απαιτεί καθαρές κουβέντες: Η "πτώχευση" του ελληνικού δημοσίου, έτσι όπως βαίνουν τα πράγματα, είναι επιθυμητή επειδή είναι αναπόφευκτη. Δεν πρέπει να μας φοβίζει η προοπτική της άμεσης "πτώχευσης". Όχι επειδή είναι ανώδυνη αλλά επειδή είναι πολύ καλύτερη από μια "πτώχευση" σε δύο χρόνια. Κατ' αρχήν, ένα κράτος ποτέ δεν πτωχεύει όπως πτωχεύει μία επιχείρηση που κλείνει και χάνεται δια παντός στην ιστορική λήθη.


Ένα κράτος, όσο έχει μη ρευστοποιούμενους πολίτες, δεν μπορεί να πτωχεύσει πραγματικά. Απλά, κηρύσσει στάση πληρωμών και έτσι αρχίζει μια διαπραγμάτευση με τους δανειστές του. Κι όταν χρωστά 300 δις ευρώ, η διαπραγματευτική του ισχύς δεν είναι αμελητέα.


Προφανώς το κόστος μιας στάσης πληρωμών είναι τεράστιο και μάλιστα δύσκολο να προβλεφτεί. Για να μην παρεξηγηθώ, αν δηλώνω ότι πρόκειται για "επιθυμητή" εξέλιξη το κάνω όχι επειδή μας υπόσχεται καλύτερες μέρες αλλά ακριβώς επειδή είναι αναπόφευκτη και συνεπώς θα μας φέρει ενώπιον χειρότερων ημερών αν συμβεί στο μέλλον. Να το πω πιο απλά: Από το να κηρυχθεί στάση πληρωμών σε δύο χρόνια, όταν το δημόσιο θα χρωστά πάνω από 400 δις, καλύτερα να γίνει σήμερα που το χρέος είναι 300 δις. Από τη στιγμή που στην περίπτωση "πτώχευσης" η ακολουθούσα διαπραγμάτευση συνήθως καταλήγει στην αποπληρωμή του 80% του χρέους, προτιμότερο είναι να επιστρέψουμε το 80% των 300 δις παρά το 80% των 400 δις και βάλε.

Γιατί όμως ισχυρίζομαι ότι ή "πτώχευση" είναι αναπόφευκτη; Για τον απλούστατο λόγο ότι δεν βγαίνουν τα νούμερα: Για να αποφύγουμε την στάση πληρωμών τα επόμενα πέντε χρόνια πρέπει να πληρώσουμε σε τόκους το ένα από αυτά τα πέντε ΑΕΠ! Και αυτό εφόσον οι επίσημες προβλέψεις για το ΑΕΠ βγουν, ανέλπιστα, ακριβείς. Όμως ήδη γνωρίζουμε ότι η βιομηχανική παραγωγή μειώθηκε κατά 20%, η οικοδομική δραστηριότητα ακόμα περισσότερο, η πραγματική ανεργία επιδίδεται σε πρωταθλητισμό και, γενικά, η πίτα μειώνεται πολύ πιο γοργά απ' ότι υπολογίζει τόσο η κυβέρνηση όσο και η ΕΕ. Σε μια τέτοια κατάσταση βαθειάς ύφεσης, αν καταφέρει η κυβέρνηση να μετατρέψει ένα πρωτογενές έλλειμμα του 7% σε πρωτογενές πλεόνασμα του 6% θα αποτελεί πρωτόγνωρο θαύμα στην παγκόσμια οικονομική ιστορία (με πιθανή εξαίρεση την Τζαμάϊκα της δεκαετίας του 1970, τότε που οι περικοπές στις κρατικές δαπάνες οδήγησαν σε πλήρη κοινωνική κατάρρευση).



Και το πακέτο στήριξης του ΔΝΤ-ΕΖ (Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου - Ευρωζώνης) δεν θα βοηθήσει; Όχι μόνο δεν θα βοηθήσει αλλά κινδυνεύει να αποβεί καταστροφικότερο από την άμεση πτώχευση. Κατ' αρχήν, το ΔΝΤ θα εξαντλήσει τις δυνατότητές του μέσα σε μερικούς μήνες, καθώς το Ταμείο δεν μπορεί να μας δανείσει πάνω από 15 δις σε μια χρονιά που μέχρι τα τέλη της χρειαζόμαστε μόνο για αποπληρωμές 20 δις. Μετά τι;

Αν συζητάμε σήμερα περί ΔΝΤ ο λόγος είναι ότι οι άνθρωποί του ήρθαν έτοιμοι, με συγκεκριμένα ποσά, συμβόλαια και επιτόκια. Αντίθετα, η ΕΖ ακόμα συν-σκέπτεται για το αν, για τον ποσόν, για το επιτόκιο. Και δεδομένου ότι ούτε οι ίδιοι οι Γερμανοί δεν γνωρίζουν τι και αν θέλουν να μας προσφέρουν ως αρωγή, το μεγάλο μέρος του πακέτου (30 δις) ακόμα υπάρχει μόνο στην συλλογική μας φαντασία. Αν μάλιστα οι εταίροι μας επιμείνουν στο επιτόκιο του 5%, καλύτερα να κατεβάσουμε τα ρολά σήμερα.


Το ΔΝΤ δεν με φοβίζει καθώς, υπό τον Στρος-Καν, τα τελευταία χρόνια προσπαθεί να εξιλεωθεί για τα πρότερα εγκλήματά του στην Αφρική, στην Λ. Αμερική και στην Ν.Α. Ασία. Αυτό που με φοβίζει είναι ότι η ΕΖ παίζει στην περίπτωσή μας τον ρόλο που έπαιξε το ΔΝΤ στην Αργεντινή την περίοδο 1998-2002. Πράγματι, η ΕΖ επέλεξε να εμπλέξει το ΔΝΤ μόνο και μόνο για να μοιραστεί με αυτόν τον "στιγματισμένο" οργανισμό την ενοχή.


Ας δούμε λοιπόν τον ρόλο του ΔΝΤ πριν μια δεκαετία στην κρίση της Αργεντινής ώστε να αναδειχθεί ο λόγος που φοβάμαι ότι, σήμερα, αντίστοιχο ρόλο παίζει η ΕΖ στην περίπτωση της Ελλάδας: Εκείνη την εποχή η Αργεντινή πέρασε μια κρίση που κυριολεκτικά κατέστρεψε ολόκληρη την μεσαία τάξη, έφερε την απόλυτη φτώχεια στις λαϊκές τάξεις και συγκλόνισε την χώρα με τρόπο που ακόμα δεν έχει ξεπεραστεί. Πως ξεκίνησε αυτή η εξέλιξη;


Να θυμίσω ότι στην δεκαετία του 1980 η Αργεντινή, με σκοπό να υπερβεί το δυσάρεστο προηγούμενο του πληθωριστικού της παρελθόντος, "έδεσε" το νόμισμά της με το Αμερικανικό δολάριο επιβάλλοντας την ισοτιμία ένα-πέσος-προς-ένα δολάριο. Η φαεινή αυτή ιδέα δεν ήρθε ουρανοκατέβατη στην Αργεντινή: της την πρότειναν οι "τεχνοκράτες" του ΔΝΤ.


Παρά το γεγονός ότι ο πληθωρισμός συγκρατήθηκε, τα επιτόκια έπεσαν και η χώρα άρχισε να αναπτύσσεται με 4% ετησίως, από το 1998 τα προϊόντα της Αργεντινής έδειχναν σημάδια μειωμένης ανταγωνιστικότητας απέναντι στα εισαγόμενα λόγω της σταθερής ισοτιμίας μεταξύ πέσος και δολαρίου (σας θυμίζει κάτι αυτή η ιστορία;). Όταν το εμπορικό ισοζύγιο μπήκε βαθειά στο κόκκινο και η εγχώρια οικονομία σε ύφεση, οι πλουσιότεροι Αργεντινοί και οι ξένες εταιρείες που δραστηριοποιούνταν στην χώρα φοβήθηκαν ότι η σταθερή ισοτιμία κινδυνεύει.

Άρχισαν λοιπόν να μετατρέπουν τα χρήματά τους σε δολάρια (με την σταθερή ισοτιμία ένα προς ένα) εξαφανίζοντας λίγο-λίγο τα αποθέματα δολαρίων του κράτους. Τότε, το ΔΝΤ, αντί να παραδεχτεί το σφάλμα του, προσέφερε το ένα δάνειο μετά το άλλο στην κυβέρνηση της Αργεντινής με σκοπό να προστατευτεί η ισοτιμία δολαρίου-πέσος. Την περίοδο 1998-2002 η Αργεντινή δανείστηκε το αστρονομικό ποσό των 50 δις δολαρίων για να διατηρήσει την ισοτιμία αυτή.


Το 2002, και αφού όλοι οι "έχοντες" είχαν χρησιμοποιήσει την ευκαιρία που τους έδινε η συγκεκριμένη ισοτιμία (που κρατιόταν εν ζωή με τα δάνεια του ΔΝΤ) για να εξάγουν τον πλούτο τους από την Αργεντινή (μετρητά και έσοδα από πωλήσεις ακινήτων) στην Νέα Υόρκη ή το Λονδίνο, η ισοτιμία κατέρρευσε. Σύντομα ένα δολάριο αντιστοιχούσε σε 4 πέσος, η ανεργία εκσφενδονίστηκε στα ουράνια και μεσοαστές κυρίες έβγαζαν τα έπιπλά τους στα πεζοδρόμια όπου τα προσέφεραν για μια πλαστική σακούλα λαχανικών. Όσο για το τεράστιο χρέος προς το ΔΝΤ, το κληρονόμησαν εκείνοι που δεν είχαν χρήματα να βγάλουν στο εξωτερικό όσο τα δολάρια του ΔΝΤ εισέρρεαν στα ταμεία του κράτους.

Από το 2005 η Αργεντινή άρχισε να ανακάμπτει επωφελούμενη από την ραγδαία υποτίμηση του πέσος και, κυρίως, από την διογκούμενη ζήτηση των αγροτικών της προϊόντων στην ανερχόμενη Κίνα - ιδίως της σόγια. Πρώτο μέλημα της νέας κυβέρνησης ήταν η αποπληρωμή των δανείων του ΔΝΤ έτσι ώστε η χώρα να μην χρειαστεί να ξαναδεί μπροστά της τους "τεχνοκράτες" του, ακόμα και αυτούς με το νέο image που προωθεί ο Στρος-Καν. Όμως, παρά την ανάκαμψη, το τραύμα της περιόδου 1998-2002 παραμένει νωπό.


Επιστρέφοντας στα δικά μας, ο φόβος μου είναι ότι οδεύουμε στον δρόμο που χάραξε η Αργεντινή του 2002. Κάθε μέρα που περνά τα δάνεια που παίρνουμε, είτε από τις αγορές είτε αυτά που υποτίθεται ότι θα μας δώσει ο μηχανισμός ΔΝΤ-ΕΖ, μου θυμίζουν τα δάνεια του ΔΝΤ προς την Αργεντινή της περιόδου 1998-2002: Δάνεια που μας κρατούν εντός του ευρώ προσωρινά αλλά τα οποία κάποια στιγμή δεν θα μπορέσουμε να αποπληρώσουμε. Και τότε;


Το 2002 η χώρα του τάνγκο (ας με συγχωρήσουν οι φίλοι Ουρουγουανοί που το διεκδικούν) προέβη και σε στάση πληρωμών αλλά και σε απώλεια ενός (ουσιαστικά) κοινού νομίσματος δολαρίου-πέσος με τέσσερα χρόνια και 50 δις δολάρια μεγαλύτερη καθυστέρηση από όσο έπρεπε. Το 2012 τι επιφυλάσσει σε εμάς; Νομίζω ότι μας επιφυλάσσει ένα εκ των ακόλουθων δύο σεναρίων:


(1) Στάση πληρωμών που όμως θα έχει πολύ μεγαλύτερο κόστος λόγω ενός απίστευτα αναποτελεσματικού δανεισμού δεκάδων δις ευρώ του οποίου η μόνη λογική εν τέλει είναι η καθυστέρηση της στάσης πληρωμών ώστε να διασωθούν οι Γερμανικές τράπεζες που θα χρησιμοποιήσουν τον χρόνο που εμείς "αγοράζουμε" (δανειζόμενοι) εκ μέρους τους ώστε να προλάβουν να πουλήσουν τα ομόλογά μας.


(2) Την συνειδητοποίηση εκ μέρους της Γερμανίας ότι, αν θέλουν να κρατήσουν το ευρώ ως έχει, δηλαδή να αποτρέψουν αλυσιδωτές κρίσεις τύπου Αργεντινής εντός της ευρωζώνης, θα πρέπει επί τέλους να κατανοήσουν ότι μία πραγματική οικονομική ενοποίηση, ιδίως μετά από μια παγκόσμια οικονομική κρίση τύπου 1929 ή 2008, απαιτεί ανακύκλωση των πλεονασμάτων - δηλαδή, πολιτική και δημοσιονομική ενοποίηση.


Αν κρίνουμε από τις έως τώρα συμπεριφορές των βορείων εταίρων μας, οδεύουμε ολοταχώς προς το πρώτο σενάριο. Και αν πραγματικά μας ενδιέφερε να συμβάλουμε προς την προώθηση του δεύτερου σεναρίου, η κυβέρνησή μας δεν θα έπρεπε να είχε εμπλακεί σε μια διαπραγμάτευση με την κα Μέρκελ. Οι βέλτιστες υπηρεσίες του πρωθυπουργού τόσο στην ελληνική όσο και στην γερμανική κοινωνία, η οποία μακροπρόθεσμα θα θιγεί από την κατάργηση του ευρώ, θα προσφέρονταν αν έθετε την κα Μέρκελ προ ενός απλού διλήμματος: Άμεση στάση πληρωμών (με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το ευρώ) ή πραγματική οικονομική ενοποίηση της Ευρωζώνης.


Δυστυχώς, αντί για αυτό, έχουμε εμπλακεί σε μια ατέρμονη διαπραγμάτευση που μας σέρνει όλο και κοντύτερα σε ένα Αργεντίνικο τάνγκο εντός της ευρωζώνης, με την υποχρεωτική συμμετοχή και άλλων δεινοπαθούντων χωρών (π.χ. Ισπανία, Πορτογαλία - ακόμα και Γαλλία), του οποίου η λογική κατάληξη είναι ο προαναγγελθείς θάνατος του ευρώ.

*Ο Γιάνης Βαρουφάκης διδάσκει οικονομική θεωρία και πολιτική οικονομία στο Τμήμα Οικονομικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Read more...

Η σχέση της Ελλάδας και της Goldman Sachs

Η Goldman Sachs είναι μια επενδυτική τράπεζα. Σκοπός της είναι να έχει κέρδη. Γι 'αυτό χρειάζεται πελάτες. Και με νέα προϊόντα στην αγορά προσπαθεί, εξυπηρετώντας περισσότερο τους πελάτες της, να αυξήσει τα κέρδη της. 'Όλα αυτά είναι πολύ λογικά.

Τώρα ας πάμε σε ένα παράδειγμα από τον ζωολογικό κήπο. Υπάρχει ένα λιοντάρι πίσω απ'τα κάγκελα. Το λιοντάρι είναι επικίνδυνο. Σκοπός του είναι να καταβροχθίσει ότι βρεθεί μπροστά του. Μερικές φορές μικρά παιδιά, φεύγοντας από τον έλεγχο τον γονιών τους, μπήκαν στο κλουβί και το λιοντάρι έκανε τη δουλειά του. Φταίει όμως το λιοντάρι;

Η Ελλάδα, πήγε στη Goldman Sachs. Ήξερε τα ρίσκα και τους σκοπούς της τράπεζας. Η τράπεζα εκμεταλλεύτηκε τον μικρό, άμυαλο πελάτη και έκανε κέρδη. Αυτός είναι και ο σκοπός της. Φταίει όμως η τράπεζα;






"H δουλειά μας είναι να βγάζουμε λεφτά, όχι να σκεφτόμαστε τι θα συμβεί στους Έλληνες πολίτες, δεν υπάρχει εξάλλου νόμος που να απαγορεύει να εκμεταλλευτείς τον μαλ%%#^&@..."
(δήλωση του Αμίτ Σαρκάρ, επικεφαλής αμερικανικού επενδυτικού ταμείου, Μαριαν, 20.2.2010)

Read more...

Δ.Ν.Τ.: Έρευνα στην φωλιά του «μπαμπούλα»

Δείτε αυτό το επίκαιρο ντοκιμαντέρ για την οικονομική κρίση στην ελλαδα και τη λύση του διεθνούς νομισμαικού ταμείου.

Δ.Ν.Τ.: Έρευνα στην φωλιά του «μπαμπούλα»

Απο την εκπομπή έρευνα με τον Παύλο Τσίμα

Read more...

Πώς και γιατί φθάσαμε στο έλλειμμα του 6,1%

Η έκθεση του Γενικού Λογιστή για την οικονομία κατά το 2009

Λεπτομερής ανάλυση όλων των δαπανών και των εσόδων του κράτους, των δανείων και όλων των άλλων λογαριασμών

ΛΑΖΑΡΟΣ ΛΑΖΑΡΟΥ
Έτσι φθάσαμε στο έλλειμμα

Δόθηκε χθες στη δημοσιότητα η Δημοσιονομική Έκθεση για το 2009, η οποία ετοιμάζεται από το Γενικό Λογιστήριο της Δημοκρατίας και περιέχει αναλυτικά όλες τις λεπτομέρειες για την οικονομική κατάσταση της Κύπρου κατά την 31η Δεκεμβρίου 2009. Η Έκθεση παραδίδεται από τον Γενικό Λογιστή στον Υπουργό Οικονομικών κι εξηγεί με αριθμούς πώς κινήθηκε η οικονομία το 2009 και πώς και γιατί δημιουργήθηκε το δημοσιονομικό έλλειμμα.
Στη Δηµοσιονοµική Έκθεση για το 2009 περιλαµβάνονται οι οικονοµικές καταστάσεις της Δηµοκρατίας, οι οποίες αποτελούνται από:
-Τον Λογαριασµό Εισπράξεων και Πληρωµών,
-Την Κατάσταση Ενεργητικού και Παθητικού, και
-Σηµειώσεις στις Οικονοµικές Καταστάσεις µαζί µε την Υλοποίηση Προϋπολογισµού.

Αναλυτικές καταστάσεις
Η Έκθεση περιλαμβάνει και αναλυτικές καταστάσεις για τις οικονοµικές συναλλαγές που αφορούν στην υλοποίηση του Προϋπολογισµού. Περιλαµβάνονται επίσης, μεταξύ άλλων, καταστάσεις για το δανεισµό, τα δάνεια για συγχρηµατοδοτούµενα έργα, τις εγγυήσεις που παρέχει το κράτος και τα δάνεια που παραχωρήθηκαν από το Δηµόσιο Ταµείο, ενώ αναλύονται τα χρηµατικά διαθέσιµα, τα καθυστερηµένα έσοδα και οι εκκρεµείς οφειλές κ.ά.

Τα σημαντικά
Όπως αναφέρεται σε συνοδευτικό σημείωμα, το οποίο υπογράφει ο Γενικός Λογιστής Λαζαρος Λαζάρου, συνοπτικά, τα πιο σηµαντικά στοιχεία που περιέχονται στη Δηµοσιονοµική Έκθεση για το 2009 είναι:
-Από τις οικονοµικές πράξεις που έγιναν κατά τη διάρκεια του 2009, προέκυψε Ταµειακό Έλλειµµα Προϋπολογισµού (Έλλειµµα για το έτος) €2.037,4 εκ. (2008: €1.140,8 εκ.), ενώ είχε προϋπολογιστεί έλλειµµα ύψους €1.958,7 εκ. Σαν αποτέλεσµα, το υπόλοιπο στο λογαριασµό του Πάγιου Ταµείου της Δηµοκρατίας στις 31.12.2009 µειώθηκε στα €(10.558,8 εκ). σε σύγκριση µε €(8.521,4 εκ.) στις 31.12.2008. Η αύξηση του Ταµειακού Ελλείµµατος Προϋπολογισµού για το έτος σε σχέση µε το έτος 2008 προκύπτει κυρίως λόγω:-
-Μείωσης των Έµµεσων Φόρων (2009: €2. 709,5 εκ., 2008: €3.072, 1 εκ.),
-Μείωσης των Άµεσων Φόρων (2009: €1.892,9 εκ., 2008: €2.232,4 εκ.),
-Αύξησης των Δαπανών Προσωπικού (2009: €2. 395, 3 εκ., 2008: €2.193,5 εκ.) και
-Αύξησης των Κεφαλαιουχικών Δαπανών (Πάγια και Έργα υπό Κατασκευή) (2009: €609, 1 εκ., 2008: €421 ,9 εκ.),
ενώ επηρεάζεται αντίστροφα από την αύξηση των Αναλήψεων Δανείων Εσωτερικού (2009: €315,2 εκ., 2008: €Mηδέν).

Εσοδα-έξοδα
Σύμφωνα με την έκθεση, τα έσοδα ανήλθαν στα €5.709,5 εκ. (2008: €6,235,1 εκ.) σε σύγκριση µε προϋπολογισθέντα που ήταν €6.875,2 εκ. (2008: €7.061,7 εκ.), δηλαδή σηµειώθηκε ποσό υλοποίησης 83% (2008: 88%).
-Οι δαπάνες ανήλθαν στα €7.747,0 εκ. (2008: €7.375,8 εκ.) σε σύγκριση µε προϋπολογισθείσες που ήταν €8.833,9 εκ. (2008: €8,214,3 εκ.), δηλαδή σηµειώθηκε ποσοστό υλοποίησης 88% (2008: 90%).
-Ο Προϋπολογισµός για το 2009 προνοούσε για δαπάνες ύψους €8.265,4 εκ. Κατά τη διάρκεια του έτους εγκρίθηκαν συµπληρωµατικές πιστώσεις ύψους €568,5 εκ. και κατά συνέπεεια οι συνολικά εγκριθείσες δαπάνες ανήλθαν σε €8. 833,9 εκ.

Δανεισμός
Το συνολικό ύψος του Δανεισµού στις 31.12.2009 έπεσε στα €6.009,1 εκ. σε σύγκριση µε €6.487,9 εκ. στο τέλος του 2008, σηµειώνοντας µείωση 7%, από τα οποία τα €808,9 εκ. είναι Δάνεια Εξωτερικού (2008: €827,7 εκ.), €30,8 εκ. σε ξένα νοµίσµατα (2008: €40,9 εκ.).
Το σύνολο των Μετρητών και Τραπεζικών Υπολοίπων στις 31.12.2009 ήταν €342,7 σε σύγκριση µε €(38,5) εκ. στις 31.12.2008.
Το σύνολο των Καταθέσεων και Πιστωτικών Υπολοίπων στο τέλος του 2009 ήταν €207,3 εκ. σε σύγκριση µε €256,0 εκ. στο τέλος του 2008.
Τα Καθυστερηµένα Έσοδα σηµείωσαν αύξηση από €1.022,4 εκ. στις 31.12.2008 σε €1.124,2 εκ. στο τέλος του 2009 ή ποσοστό 10% (στο ποσό αυτό δεν συµπεριλαµβάνονται καθυστερηµένα έσοδα που δηµιουργήθηκαν πριν από το 1974 στις τουρκοκρατούµενες περιοχές).
Το ύψος των Εκκρεµών Οφειλών στις 31.12.2009 ήταν €10,1 εκ. σε σύγκριση µε €14,5 εκ. στις 31.12.2008, σηµειώνοντας µείωση 30%. Οι κυριότερη µείωση σηµειώθηκε στο Υπουργείο Συγκοινωνιών και Έργων, ύψους €3,7 εκ.




15/04/2010 | ΤΗΣ ΝΑΝΣΙΑΣ ΠΑΛΑΛΑ

Read more...

Νέο, ανανεωμένο Μπλοκ

Το μπλοκ οικονομικά σκέττα, επιστρέφει ανανεωμένο. Έγινε κάτι σαν συνέλευση οικονομικών μπλοκ, όπου μπορείτε να μάθετε τα πάντα για την κυπριακή, ελληνική και παγκόσμια οικονομία. Ζώντας στην εποχή αυτής της τρομακτικής οικονομικής κρίσης, ο κάθε ένας έχει το δικαίωμα να ενημερώνεται για την οικονομία. Και αυτό γίνεται πανεύκολο με την παρακολούθηση αυτού του μπλοκ. Μπλοκ, Οικονομικός τύπος, τηλεοπτικές παρουσιάσεις, οικονομικά ντοκιμαντέρ, και άλλα μόνο σε ένα μπλοκ.

Read more...

Long term and short term interest rates

Long-term interest rates are higher than short-term rates, which is usually a sign that the economy will expand.

Not this time, I’m afraid. It’s all about the zero lower bound.

The reason for the historical relationship between the slope of the yield curve and the economy’s performance is that the long-term rate is, in effect, a prediction of future short-term rates. If investors expect the economy to contract, they also expect the Fed to cut rates, which tends to make the yield curve negatively sloped. If they expect the economy to expand, they expect the Fed to raise rates, making the yield curve positively sloped.

But here’s the thing: the Fed can’t cut rates from here, because they’re already zero. It can, however, raise rates. So the long-term rate has to be above the short-term rate, because under current conditions it’s like an option price: short rates might move up, but they can’t go down.

Indeed, if we look at Japan we find that the yield curve was positively sloped all the way through the lost decade. In 1999-2000, with the zero interest rate policy in effect, long rates averaged about 1.75 percent, not too far below current rates in the United States.

So sad to say, the yield curve doesn’t offer any comfort. It’s only telling us what we already know: that conventional monetary policy has literally hit bottom.





The Yield Curve,



This difference, the slope of the yield curve, has achieved some notoriety as a simple forecaster of economic growth. The rule of thumb is that an inverted yield curve (short rates above long rates) indicates a recession in about a year. More generally, a flat curve indicates weak growth, and conversely, a steep curve indicates strong growth. One measure of slope, the spread between 10-year Treasury bonds and 3-month Treasury bills, bears out this relation, particularly when real GDP growth is lagged a year to line up growth with the spread that predicts it.





While such an approach predicts when growth is above or below average, it does not do so well in predicting the actual number, especially in the case of recessions. Thus, it is sometimes preferable to focus on using the yield curve to predict a discrete event: whether or not the economy is in recession.

Read more...

The love of money: A BBC documentary on financial crisis

http://so.tudou.com/isearch/bbc.the.love.of.money/

Read more...

WW2 and economics

The great depression started when the stock market crashed, it became great depression by 33,

4 Reasons : 1) money supply contracted interest rates were not falling, that made the credit crunch worst 2) no body believed in counter cyclical fiscal policy, raising taxes cutting spending maintain balance budget, that made the recession more severe 3) belief in greater destruction that banks collapsed, thousands collapsed, the credit crunch became even worse 4) 75% house mortgages defaulted

So stock market crashed, great depression, then currency worsen, then the trade worst, then you have protectionism then capital controls then default by countries that raised nasty regimes like Germany Italy and then we ended up in world war 2.

Nouriel Roubini

Read more...

WW2 and economics

The great depression started when the stock market crashed, it became great depression by 33,

4 Reasons : 1) money supply contracted interest rates were not falling, that made the credit crunch worst 2) no body believed in counter cyclical fiscal policy, raising taxes cutting spending maintain balance budget, that made the recession more severe 3) belief in greater destruction that banks collapsed, thousands collapsed, the credit crunch became even worse 4) 75% house mortgages defaulted

So stock market crashed, great depression, then currency worsen, then the trade worst, then you have protectionism then capital controls then default by countries that raised nasty regimes like Germany Italy and then we ended up in world war 2.

Nuriel Rubini

Read more...

How Much Of The World Is In a Liquidity Trap?

As I’ve written many times in various contexts since the crisis began, being in a liquidity trap reverses many of the usual rules of economic policy. Virtue becomes vice: attempts to save more actually make us poorer, in both the short and the long run. Prudence becomes folly: a stern determination to balance budgets and avoid any risk of inflation is the road to disaster. Mercantilism works: countries that subsidize exports and restrict imports actually do gain at their trading partners’ expense. For the moment — or more likely for the next several years — we’re living in a world in which none of what you learned in Econ 101 applies.

But what’s the definition of a liquidity trap? How much of the world is in one? There’s a lot of confusion on that point; here’s how I see it.

In my analysis, you’re in a liquidity trap when conventional open-market operations — purchases of short-term government debt by the central bank — have lost traction, because short-term rates are close to zero.

Now, you may object that there are other things central banks can do, and that they actually do these things to some extent: they can purchase longer-term government securities or other assets, they can try to raise their inflation targets in a credible way. And I very much want the Fed to do more of these things.

But the reality is that unconventional monetary policy is difficult, perceived as risky, and never pursued with the vigor of conventional monetary policy.

Consider the Fed, which under Bernanke is more adventurous than it would have been under anyone else. Even so, it has gone nowhere near engaging in enough unconventional expansion to offset the limitations created by the zero lower bound.

A while back Goldman estimated that if it weren’t for the lower bound, the current Fed funds rate would be minus 5 percent, and that to achieve the same effect as a further 5 points of Fed funds cuts the Fed would have to expand its balance sheet to $10 trillion; I wouldn’t stake my life on those estimates, but they seem in the right ballpark. Obviously, the Fed isn’t doing that.

Or put it a different way: suppose the real economic outlook were the same as it is — with all indications being that unemployment will stay very high for years to come — but that the current Fed funds rate were, say, 4 percent. Clearly the Fed would feel obliged to engage in a lot more expansion, cutting rates sharply and rapidly. But with short-term rates at zero, the Fed is instead merely on hold — it is not expanding its quantitative easing, and is in fact in the process of pulling back.

The point is that while you can think of things the Fed can do even at the zero lower bound, that lower bound is in practice a major constraint on policy. By all means let’s yell at the Fed to do more, but when you’re considering other issues — like the effects of fiscal policy or the effects of renminbi undervaluation — you have to assess them in terms of the central bank you have, not the central bank you wish you had.

And by that criterion, how much of the world is currently in a liquidity trap? Almost all advanced countries. The US, obviously; Japan, even more obviously; the eurozone, because the ECB probably couldn’t engage in Fed-style quantitative easing even if it wanted to, given the lack of a single backing government; Britain. Not Australia, I guess. But still: essentially the whole advanced world, accounting for 70 percent of world GDP at market prices, is in a liquidity trap.


Paul Krugman

Read more...